dag 23

Moeilijk?

Als we aan mensen vertellen waar we heen gaan (Kusatsu Onsen) beginnen ze allemaal gepijnigd te kijken, en zeggen ze dat het moeilijk is. Ach, denk ik dan, dat hebben we vaker gehoord, en we hebben een hogere pas ook overleefd. Maar ja, het hoogste punt is niet het enige dat telt.

We vertrekken redelijk op tijd, we hadden vroeger willen vertrekken, maar om vijf uur opstaan redde ik toch niet. Het lijkt wat minder warm dan gister en met het klimmen zitten we al redelijk snel in het bos. Dat gaat goed denk je dan. Maar voor je het weet wordt het steiler en steiler en heb je lange stukken tussen de 10% en 14%. En dat gaat maar door!

We moeten vaker en vaker stoppen om uit te puffen. En water te drinken. En calorieën naar binnen te werken.

Even uitrusten van weer een steil stuk

Waarom is het toch zo moeilijk om vast te leggen hoe steil een weg is…

Weg met die krengen!

Als ik na een wat langere pauze toch per ongeluk mijn voet weer vastklik aan mijn pedaal gaat het weer mis. Ik ben na de vorige val opgehouden de klikpedalen te gebruiken, maar als je niet uitkijkt klik je toch weer vast. En als dat gebeurt als je net niet lekker start, dan val je dus weer om. Deze keer gelukkig minder rot, met name verrek ik een vinger iets.

Maar ik heb het hélemaal gehad met de klikpedalen. Ter plekke slopen we het deel uit mijn schoenen eruit zodat dit niet meer kan gebeuren.

Ik heb jarenlang zonder echte problemen met die dingen gefietst, maar ik ben er klaar mee. En er is me opgevallen dat ik deze vakantie eigenlijk minder last heb van mijn knieën dan ooit. Dat komt deels omdat ik in betere conditie ben dan ooit, maar ik denk ook dat ik uiteindelijk meer last van de klikpedalen heb gehad dan baat!

Ik ben gewoon opgelucht dat ik de beslissing genomen heb: binnenkort ga ik ook andere pedalen nemen.

Omhoog, omlaag, omhoog en omlaag en… oh shit…

We zijn blij als we boven zijn. Maar uiteraard duiken we weer een paar honderd meter naar beneden voor de werkelijke pas begint. Die is gelukkig minder steil, maar wel weer in de volle zon. Op mijn tandvlees kom ik boven op de pas aan. Ja, hoera, afdalen! Blij! Tot je je realiseert dat je bestemming niet onderaan ligt, maar ook weer hoog.
Dan knapt er iets. Ik weet niet hoe ik dat nog moet doen. Dan maar zoeken op internet of we een camping of hotel dichterbij kunnen vinden. Dat lukt niet echt. Bij een 7-11 kopen we brood en vullen ons water bij. Zo is kamperen naast de weg een optie als het echt niet meer gaat .

Verder met de afdaling gaat in ieder geval wel en dan begint de klim naar Kusatsu, met subtiele helling en schaduw. Rond een uur of vier zijn we zo’n 10km van onze bestemming: dit gaat lukken! We boeken via de telefoon een hotel in Kusatsu Onsen voor 2 nachten (een rustdag moet nu echt). De goedkoopste is nog best duur maar incl ontbijt en diner, dus dan valt het wel weer mee.

Ik haal ergens nog wat energie vandaan om verder te gaan en met regelmatig uitpuffen lijkt het te doen. Tot de laatste 4 km. Dan krijgen we toch nog weer 10% hellinkjes. Verstand op 0 en ploeteren, doorbijten en af en toe janken, maar het lukt. Het allerlaatste stukje heeft toch weer een paar afdalinkjes en we rijden het stinkende dorp in. De rotte eierlucht heet ons welkom in dit onsen-dorp.

Even denk je sneeuw te zien, maar het is plastic. Wat ze hier verbouwen, en waarom daar zo veel plastic bij nodig is, geen idee.

Eindelijk boven denk je dan… nu mogen we naar beneden… Maar die blijdschap is van korte duur

Vulkaan en rijstvelden

Het hotel

Vlak na zessen staan we voor een afzichtelijk gebouw met de naam alleen in het Japans erop. De lobby is bizar met rijen rooie pluche stoelen, een soort games-arcade, een zilveren kerstboom en een paar opgezette herten en een beer die je aanstaren.

De man aan de balie spreekt nauwelijks Engels, maar weet ons supersnel naar de eetzaal te dirigeren. We hadden graag eerst gedoucht, maar in de wetenschap dat het dorp toch harder stinkt, doen wij ons te goed aan een heerlijk buffet en een groot glas ijskoud bier.

We hebben alweer een giga grote kamer. Dat lijkt in de Alpen toch beter te gaan dan in de rest van de plekken waar we waren. Ik neem een gloeiend hete douche, schrijf deze notities en duik zo uitgeput mijn bed maar eens in.

Morgen kunnen we uitslapen!

De lobby van het hotel is ronduit bizar. Dit is overigens niet de enige keer dat we een kerstboom tegenkomen in Japan in juni…

Stinkend, uitgeput en hongerig vallen we aan op het heerlijke buffet in een eetzaal vol Japanners in yukata.

Lekker fout in onze yukata