dag 2

Vlucht en aankomst

De vlucht verloopt voorspoedig, het eten is goed, op mijn kartonnen broodjes na, de extra beenruimte is heerlijk. Blij dat we daar extra geld aan uitgegeven hebben!

Als we in Fukuoka aankomen vindt mijn lijf het midden in de nacht, maar de klok en de zon vinden het ’s ochtends vroeg. Ik ben nog nauwelijks en Jurjan helemaal nog niet aan slapen toegekomen en voorlopig is het nog niet weer bedtijd. Welkom jetlag!

Kost wat, maar dan heb je ook wat… stoelen gereserveerd bij de nooduitgang, hoeft Jur zijn knieën niet in zijn nek te leggen….

Altijd spannend als de dozen zo gehavend zijn, maar geen schade aan de fietsen deze keer!

Even paniek als we vragen waar we de dozen mogen laten, maar met wat hulp en een briefje wordt het toch opgelost.

De fietsen

Tassen en fietsen zijn meegekomen dus dat is alvast een zorg minder. De dozen zijn flink gehavend, maar de fietsen hebben de reis goed overleefd. De andere fietser had zijn fiets niet in een doos en heeft wel wat schade, een slag in zijn wiel en een los spatbord.

In de bagagehal beginnen we onze fietsen te monteren. Als we bijna klaar zijn krijgen komt er een Japanse dame ons zenuwachtig vertellen dat dit hier niet mag, we moeten naar buiten. We laden de tassen op de fiets en rollen op helaas nog zachte banden naar buiten.

Waar we de dozen moeten laten is nog even een uitdaging. Lichte paniek bij de mensen van de luchthaven, maar een dame begeleidt ons naar een paar kleine prullenbakjes. Daar staat ze zelf toch ook even te kijken om zich te realiseren dat dat niet gaat passen. We mogen ze er naast zetten en er wordt een briefje opgehangen. Een schoonmaker haalt ze al weg voordat we de banden hebben opgepompt.

Eerste ontmoeting met het fenomeen van de Japanse wc’s

Dan nog even mijn eerste bezoekje aan een Japanse wc. Je kunt er al veel over gelezen hebben maar de ervaring blijft een fenomeen.

Op deze warme dag is de voorverwarmde wc-bril absoluut niet aangenaam. De vele bedieningsknopjes zijn in dit geval ook van Engelse uitleg voorzien, maar ik zou op de iconen voorbereid zijn geweest.

Zodra ik ga zitten krijg ik geluid van een klaterend beekje. Om me te helpen plassen of om mijn eigen geklater te overstemmen, weet het maar eens. Ik denk dat ik me er nog wel vaker over ga verbazen.

Een slaperige dag

Het hotel is nog geen 6km van het vliegveld, dus we zijn veel te vroeg bij het hotel, zelfs voor vervroegde incheck. We lopen dus wat door de weinig inspirerende stad, kopen wat te eten en drinken in een supermarktje, lopen wat verder. Opeens realiseer ik me dat we op een gegeven moment in een soort rosse buurt lopen. Onveilig voelt het hier niet, maar ik voel me wel wat ongemakkelijk.

Uitpuffen in de schaduw met uitzicht op rivier en beton.

In zoiets gaan we vanavond maar eens eten

Verderop staan midden op een brug grote parasols met bankjes en tafels. Hier ploffen we maar even lekker neer met een boekje, wachtend tot we mogen inchecken, douchen en misschien toch maar even een middagdutje doen.

Vanavond gaan we maar eens kijken of we wat kunnen eten in een yatai, een mobiele eetgelegenheid, het woord betekent letterlijk stalletje. Fukuoka schijnt hier bekend om te staan.
De stad komt ’s avonds tot leven. De vele kleurrijke lichtjes verhullen het beton, mensen flaneren langs de rivier en overal ruik je lekker eten. Wij zijn ook wat opgeleefd na een paar uurtjes slapen en genieten van een ramen en een gedeeld perfect biefstukje.

De Yatai op Nakasu Island in het centrum van Fukuoka, dé plek om te gaan eten.

Het stalletje dat we uiteindelijk uitgezocht hebben. De bediening kende gelukkig wel wat Engels.

De stad komt ’s avonds tot leven met hopen lichtjes en flanerende mensen.

lees verder: dag 3