dag 14

Rustig starten

De futon was zo dun dat ik na een uur mopperen toch maar mijn kampeermatje heb opgeblazen. Gelukkig slaap ik dan wel goed!
Als we ontbijtboodschappen willen gaan doen bij een supermarkt in de buurt, komen we langs een heuse bakker. We besluiten daar ons ontbijt te doen, met groot succes. Echt heeeeerlijke broodjes, zowaar met een beetje een krokante korst. Brood is wat mij betreft niet de sterkste kant van de Japanners, maar deze bakker kan er wat van!

We vertrekken wat laat, maar ach, Nara is niet ver denken we, misschien rijden we daarna nog wel door naar Kyoto.

Het stuk door Osaka is vergelijkbaar met gisteren, alleen nu in de regen. We hebben ondertussen bijna 2 weken stralend weer gehad, terwijl we verwacht hadden meteen met onze neus in het regenseizoen te vallen. Het zat er in dat het niet zo mooi zou blijven.

Route 308

Aan de rand van Osaka drinken we wat in een tearoom om uit de regen even goed uit te kunnen zoeken hoe we nu verder moeten. We slaan de gevonden weg in, en meteen begint het klimmen. En al snel wordt het klimmen steiler en steiler en moeten we afstappen om te gaan lopen. Zelfs lopen blijkt krankzinnig zwaar en al snel doen de armen pijn en komen we eigenlijk niet meer vooruit.

Een soort kapelletje (boeddhistisch of shinto, geen idee) biedt even een droge zitplek. Een stel uit Hongkong die hun tandem vooruit duwen (hé, waren tandems niet verboden in Japan?) komt erbij staan en we hebben het uitgebreid over de krankzinnige helling. Hij heeft op bergen op 5km hoogte gefietst, maar dit is het zwaarste dat hij ooit is tegengekomen.

Op dit punt al kapot en dan begint het pas echt….

Even schuilen voor de regen

Een vlak stukje waar de fietsen even kunnen staan!

Dat kan zwaarder

We ploeteren allemaal weer verder, en het wordt nog zwaarder. Nu komen er stukken waar ik de fiets niet eens meer omhoog geduwd krijg. Zelfs stilstaan met de fiets op de rem is af en toe een uitdaging. Ik dreig gewoon achterwaarts weer naar beneden te glijden. Jur komt ondertussen zonder fiets weer een stukje naar beneden. SuperJur a la rescute! En dat moet ie helaas vaker dan eens doen, ik voel me schuldig, maar ook wel heel dankbaar. In mijn eentje had ik het gewoon echt niet gered.

Als we in een belachelijke bocht weer even staan uit te puffen, blijkt het niet alleen voor fietsers zwaar. Een auto komt langs ons en komt de bocht niet door. Hij komt achteruit zetten, en weet ons daarbij gelukkig te missen. Met een aanloop probeert ie het nogmaals, en nog een keer, pas na een poging of vijf komt ie erdoor. De zwarte rubbersporen op de weg maken duidelijk dat dit niet voor het eerst is.

Na lang ploeteren komt er een stukje dat er bijna vlak uit ziet… 11% blijkt dat nog te zijn, zegt wel iets over de rest!

Met zo’n weg krijg je nooit op de foto hoe steil het is… deze benadert het nog het meeste.

Eindelijk boven

Het is geloof ik maar een kilometer of 2, maar ik weet niet hoe lang we er over gedaan hebben, uren in ieder geval.

Eindelijk boven aangekomen, blijkt daar gelukkig een restaurantje te zijn, waar we met veel genoegen aanvallen op een dampende kom soba noodle soep met tofu. Het stel uit Hongkong is er ook en we kletsen nog flink verder. Zo’n gedeelde worsteling schept toch een band.

Dan komt de afdaling, in de nog steeds stromende regen is dat best eng af en toe. Maar continue vol op de rem kunnen wij nu in ieder geval op de fiets naar beneden. Met de anderen is het toch weer lopen, want met een tandem valt daar niet tegenaan te remmen.

Ondanks het botte remmen gaat zo’n afdaling overigens een stuk sneller dan omhoog!

Nara

Dan nog een stuk redelijk vlak, met nog meer regen en pas om 17.00 uur – met slechts 44km op de teller – checken 2 verzopen katjes in bij het vreselijk chique hotel. Er was een reden waarom ik naar Nara wilde, maar eenmaal aangekomen wil ik alleen nog maar douchen, eten en slapen! We hebben dus eigenlijk niets van Nara gezien.

Toch blijft het vreemd dat je na een hele dag nat zijn juist een douche wilt…

We besluiten maar in het restaurant van het hotel te eten, geen puf om weer naar buiten te gaan. Het lijkt wat aan de prijs, totdat we zien wat we er allemaal voor krijgen. Het is een enorme verzameling van verschillende gerechtjes, allemaal heerlijk. En wat blijkt: een voorgerechtje, een glaasje sake, een kopje matcha en een bolletje heerlijk ijs zijn er allemaal ook nog bij inbegrepen. Ik barst bijna uit elkaar maar: oishii!!

Als ik probeer uit te zoeken hoe steil het nu eigenlijk was vandaag (in 2km geloof ik ruim 400 meter omhoog, betekent volgens mij een gemiddeld steigingspercentage van ruim 20%) kom ik erachter dat het de steilste national road van Japan was. Ik geloof dat ik me niet heb aangesteld dus. Of in ieder geval niet meer dan gewoonlijk.

En de regen was wel jammer, maar aan de andere kant zorgde dat wel voor een lagere temperatuur en dus geen oververhitting!

Zo aangevallen op het heerlijke eten dat we pas bedenken om een foto te maken als alles op is…

Luxe hotel, maar goedkope kamer. Inspirerend uitzicht.

lees verder: dag 15