dag 7

Een ontspannen start, maar niet voor lang

Het is vanochtend echt genieten van ons uitzicht. Mooi plekje hadden we uitgezocht! Als we een klein stukje verderop wat foto’s willen maken van een boeddhistisch tempeltje, maken we weer contact met een Mongoolse familie, die ongeveer net zo veel Engels spreekt als wij Mongools. Ze zijn zwaar gefascineerd door onze fietsen, het zoontje van een jaar of 10 maakt een heuse fotoreportage met zijn telefoon van ons en de fietsen.

Mooi plekje hadden we vannacht

Een soort combi van Ovoo en boeddhistische gebedsplek.

Wij fotograferen hen, zij fotograferen ons.

Ik vraag me regelmatig af hoeveel schapen, geiten en ander vee er nou uiteindelijk in Mongolië zijn. Een hoop meer dan mensen in ieder geval.

De eerste 10 km fietst de weg vrij relaxt, maar als we ‘onze’ afslag nemen wordt de weg heel beroerd. Het grootste deel van de tijd hebben we de keus tussen 2 smaken: ‘teeth shattering ripio’ of wegglijdend los zand. We navigeren zo goed en zo kwaad als het gaat, maar regelmatig zit er niets anders op dan maar naast de weg te fietsen. Daar is de ondergrond meestal steviger en de hobbels meestal subtieler. Dus slingeren we tussen de struiken door.

Dat schiet niet op

Hoewel we op dit stuk geen heuvels hebben, komen we zo niet harder vooruit dan 5-10km/u. Ik begin me zorgen te maken over ons water, dus als we bij een idyllisch riviertje komen vullen we een waterzak met zo’n 5 liter gemoedsrust. Na zo’n 10 km stuiteren, glijden en weg ontwijken zijn we eigenlijk blij om weer asfalt te zien. Gaan we nog een beetje opschieten, denken wij…

Na een km of 8 langs wat een rand van de Gobi lijkt, vinden we een winkeltje met ijsjes en drinken. Heerlijk want het is alweer bloedheet. In een restaurantje ernaast schuilen we even voor de brandende zon en eten we wat. We wijzen maar aan wat de buren hebben, want we kunnen de kaart niet lezen.

Zand, tijden is het stevig en dan glijdt het opeens onder je wielen vandaan.

Wat een idyllisch riviertje, en wat een hoop bomen!

Een goeie plek om ons water aan te vullen.

En dan oppeens lijk je midden in de woestijn te zitten.

Jur loopt een stukje het zand in om verderop te kijken.

Wat betreft dat opschieten: think again! De wind steekt op en doet dat serieus en recht in ons smoel. We moeten op de vlakke stukken moeite doen om tussen de 10 en 15 km/u te halen. Heuvel op is ondanks de subtiele percentages al helemaal een ramp. En als we op een afdaling 20km/u halen zijn we ronduit verbaasd. Kortom het schiet voor geen meter op.

Uitputting

Jurjan is een bikkel en neemt het meeste windbreken op zich. Maar zelfs zo is het een uitputtingsslag. Pauze na pauze volgt sneller en sneller. Als om 5 uur de wind gaat liggen en de temperatuur daalt naar 25 graden is het opeens aangenaam fietsweer. Maar de benen zijn leeg en de billen stuk.

Toch weten we er nog zo’n 8 km extra uit te persen op zoek naar een geschikt kampeerplekje. Helaas niet zo mooi als gisteren. Maar je raakt verwend hier.

‘s Avonds al weer regen, het weer is wat uit z’n doen.

Mooie kleurrijke Ovoo

Die tempeltjes zouden wat schaduw kunnen bieden, maar zijn vrij ver van de weg af.

Een vosje

Een soort Mongoolse versie van de Bremer stadsmuzikanten?

lees verder: dag 8