dag 18

Koud!

Het was bibberen vannacht. Als Jurjan de tent open ritst lijkt het heel even of het sneeuwt. Het is de bevroren condens die van de tent af dwarrelt. Het is een uitdaging de warme slaapzak uit te komen en het is zoeken naar handschoenen.

Dik ingepakt vertrekken we voor onze lange klim vandaag. Het is maar een paar honderd meter omhoog, verspreid over 40km, maar wel 40km alleen maar steeds iets verder omhoog. Gelukkig is vandaag het wegdek redelijk goed te fietsen. Maar Mongolië maakt het ons toch weer niet makkelijk: helaas is er weer die tegenwind. Onophoudelijk, niet van te ontsnappen en nu ook nog eens ijskoud.

Vandaag dik ingepakt tegen de ijskoude wind.

Ondanks het zonnige weer wil het nog niet heel erg opwarmen.

Deze heuvel verdient zelfs twee Ovoos

Even met z’n vieren op de foto op het hoogste punt, met de camera op een Ovoo als statief.

Op pad met ‘energizer bunnies’

Na de lange klim volgt dan eindelijk de beloning van een hilarische afdaling. Een feestje, behalve dan dat halverwege mijn voet in een kramp schiet. Geen idee waarom… De kou van vandaag zal waarschijnlijk niet helpen. Meestal heb ik na zo’n afdaling weer een nieuwe voorraad energie. Maar het stuk erna, op wisselend goede en slechte ondergrond, ben ik niet vooruit te branden.

Jur doet zijn best om niet gillend gek van me te worden, maar het valt niet mee. Iedere 5 meter moet hij al weer remmen om me niet kwijt te raken. Ik word vervolgens gek van zijn duidelijke irritatie en vertel hem dat ie maar beter gewoon kan gaan fietsen. Ik zie vervolgens drie fietsers voor me, onstopbaar als een stelletje ‘energizer bunnies’ gaan ze maar door en door. Terwijl ik alleen maar in bed wil kruipen en een potje janken van vermoeidheid.

Waar je gewoonlijk kilometers voor je kunt kijken is uiteraard net nu het terrein zo dat ik de fietsers voor me opeens niet meer zie. Ik volg dezelfde gps route als zij, dus de kans dat je elkaar echt kwijtraakt is eigenlijk nihil. Maar ik ben hondsmoe, voel me in de steek gelaten en ben boos op mezelf omdat ik uiteindelijk zelf verantwoordelijk ben omdat Jur vooruit heb gestuurd. In een hysterische huilbui kom ik aan bij Jurjan, die uiteraard een stukje verderop gewoon op me staat te wachten.

Ik ben vandaag niet vooruit te branden in de tegenwind.

Zelfs om drie uur is het nog frisjes.

Het lijkt steeds wel alsof de weg verandert in keien zodra er water in de buurt is.

Jur en Nicola zijn er door gefietst, maar Lu en ik gaan toch maar lopen om niet op de natte keien onderuit te glijden. We riskeren natte schoenen omdat we geen zin hebben om te wisselen naar sandalen, dat gaat gelukkig goed.

Blij dat we bij een riviertje zijn, en dat we stoppen voor vandaag.

’s Avonds nog even de kou in om een fotootje te maken van het licht op het water.

Kunnen we nu dan stoppen?

Als we Nicolas en Lu ook weer bereikt hebben, probeer ik voorzichtig te suggereren dat we vandaag wat vroeger stoppen. Als in, misschien nu? Maar ik ben niet resoluut genoeg denk ik, het wordt toch weer 18.00 uur. Wat wel iets eerder is dan de anderen eigenlijk zouden willen. Lu redt me van een overenthousiaste Nicolas die nog over de volgende heuvel wil kijken.

We weten wel weer een kampeerplekje te vinden bij een riviertje, waar we ons snel wassen in het koude water. We gaan weer vroeg de tent in, het belooft weer een koude nacht te worden.

lees verder: dag 19