dag 6

Dat was een soort wildkamperen in een hotel

‘s Ochtends doet de elektriciteit het nog steeds niet. Een stel plannen vallen daarmee in het water. Of nee, juist geen water.

We hadden gehoopt de minigaatjes in de binnenbanden met water wel te kunnen vinden. We hadden graag alle elektra zoveel mogelijk opgeladen. We hadden een waterzak willen vullen met kraanwater, om mee te koken koken en onszelf wassen vanavond. En we hadden graag de wc kunnen doortrekken.

Het bed was heerlijk, maar dat was het enige wat we als pluspunt kunnen noemen. Ik doe het niet makkelijk, maar we besluiten te kijken of we nog wat geld kunnen terugkrijgen. Google Translate in het Russisch (offline) komt niet over, maar zowaar heb ik even genoeg internet om de vertaling naar het Mongools te doen. We krijgen 10.000 van de 90.000 terug. Niet heel veel, maar we dringen niet verder aan. Zij kan er ten slotte ook niets aan doen dat de stroom was uitgevallen.

Modder hadden we niet verwacht, maar ja het is een natte zomer geweest in Mongolië.

Tja en dan is de weg opeens een poel met koeien erin.

Gevarieerde uitzichten vandaag.

Dag asfalt, hallo off road

We rijden nog een paar honderd meter asfalt en dan slaan we af, dirt road op. We schuiven door los zand, gravel en modder. We stuiteren over stenen en een soort ‘ripio’, wasbord dus. Honderden schapen- en geitenpoten woelen de grond nog wat extra voor ons om. We slingeren over de weg om de best befietsbare stukken te vinden. Niet de beste weg die we ooit hadden, maar ook zeker niet de slechtste. Het is zwaar voor het lijf, maar goed voor het humeur. Het fietsen houdt je bezig, met ander verkeer heb je nauwelijks te maken. De omgeving is alles wat ik er van hoopte.

Beestjes

Ik zou willen beweren dat het superstil is, maar de krekels/sprinkhanen zijn oorverdovend.

Ik ga op de rem voor een gigantisch insect op de weg. Vol verwondering bekijken en fotograferen we het. Via Instagram (we hebben opvallend veel internet vandaag) vraag ik aan Esther, die 2x in Mongolië was, of zij het beest kent. Het blijkt een Deracantha onos te zijn, een sabelsprinkhaan.

Verderop zien we een grote groep gieren een heuvel op hupsen. Het lijkt er op dat ze de heuvel gebruiken om wat makkelijker op te stijgen. We laten de fietsen staan en proberen wat dichterbij te komen. Ik heb het idee dat deze wat kleiner zijn dan die we pas zagen.

Wat een joekel van een beest deze Deracantha onos, of голио (de Mongoolse naam)

Een rij gieren huppelt achter elkaar aan de heuvel op om vanaf te kunnen opstijgen.

We laten onze fietsen even achter om te kijken of we dichter bij de gieren kunnen komen.

De ene na de andere gier vliegt over onze hoofden.

Volgens mij zijn het monniksgieren.

Ik vind die ‘vingers’ aan de vleugels zo mooi!

Geiten hebben de reputatie alles te eten. Deze wilden graag Jurjan’s fietstassen proeven.

Deze is het er niet mee eens dat ie van Jurjan niet aan zijn tassen mocht knabbelen.

De weg is leuk en prachtig, maar ook heel vermoeiend, vooral als we heuvels krijgen. De pauzes worden weer veelvuldig en als we een prachtig rotspartij vlak bij de weg zien, vinden we zowaar schaduw en een redelijk goeie zitplaats. Tijd voor een echte pauze. We komen nog een andere soort hele dikke sprinkhaan tegen. Ik weet niet wat ze die beesten voeren hier…

De meeste rotsen zijn wat ver van ons vandaan om schaduw te bieden. Maar wel mooi.

Een geweldige pauzeplek. Schaduw en een natuurlijk bankje met rugleuning.

Nog een hele grote dikke sprinkhaan, maar nu zonder sabel. Hij wilde zich alleen van achteren laten fotograferen.

Kamperen naast een steencirkel

Ik kom na de rust nauwelijks overeind, maar ik kan weer een stukje verder. We komen weer een ger-toeristenkamp tegen en besluiten te vragen of we daar mogen kamperen, in de hoop op wc, wasgelegenheid en misschien wel een koud biertje. Het mag niet, en we zien al dat de voorzieningen bestaan uit een hokje met gat in de grond en verder niks. Dus eigenlijk wel blij dat we weer weg gestuurd worden: als het dan toch spartaans moet, dan maar helemaal vrij.

We vinden een paar kilometer verderop een mooi plekje bij een soort steencirkel met een berg stenen in het midden. Waarschijnlijk een heel oud graf of iets dergelijks. We gaan voor de zekerheid maar buiten de cirkel staan, geen idee wat netjes is, maar kamperen op een begraafplaats lijkt toch wat vreemd.

Het is genieten van het uitzicht en de rust. Laag boven de horizon staat een gigantische maan, net niet vol. Wat een bak licht! Als we net in bed kruipen begint het te regenen. Goeie timing!

We kamperen net buiten een steencirkel, waarschijnlijk een graf uit de bronstijd, maar zeker weten doe ik het niet.

Een enorme maan boven de koolzaadvelden is ons uitzicht van de avond.

lees verder: dag 7