dag 26

Waar is de markt?

We slapen een beetje uit, want pas in de ochtend wordt het wat koeler. We proberen van de hoteldame uit te vogelen waar de markt is, want dat zou een goede plek zijn om vervoer te regelen. Het enige wat we uit haar krijgen is dat de markt ergens in het dorp is (dat hadden we zelf ook bedacht) en dat er pas vanaf 10.00 uur markt is.

We krijgen nog een ontbijtje met thee en iets wat ze ‘Mongolian coffee’ noemt. Het is warme melk met een licht smaakje, wat niets met koffie van doen lijkt te hebben. Vind ik niet erg, koffie lust ik niet, dit wel.

We rijden het dorp in, op zoek naar iets wat een markt zou kunnen zijn. We denken een geschikte plek te vinden en beginnen rond te vragen. Niemand, maar dan ook echt niemand spreekt ook maar een woord Engels en onze vraag naar het Mongools vertaald met Google translate levert verdwaasde blikken en nee schuddende hoofden op.

Van hot naar her

Dan is er een meneer die echt wil helpen, eerst stuurt ’ie ons naar een ander winkeltje, maar ook daar niemand die Engels spreekt of ons verder kan helpen. Dan gebaart hij ons mee te gaan in zijn auto. Ik blijf bij de fietsen, terwijl Jur zich in het onbekende stort. Ondertussen zit ik daar maar, te wachten, niet wetend wat er allemaal gebeurt.

Op een gegeven moment zie ik de behulpzame man weer, iets gebarend over een motor. Geen idee wat hij bedoeld en waar hij Jur heeft gelaten. Dit is het moment waarop ik echt baal dat we niet twee van die belachelijk goedkope SIM-kaartjes geregeld hebben, zodat ik nu Jur zou kunnen appen.

Als ik op een gegeven moment echt zenuwachtig begin te worden, zie ik Jurjan zwaaien vanuit een kleine personenauto. Daar gaan de fietsen nooit inpassen. De tassen gaan in de kofferbak en dan staat de chauffeur een beetje schaapachtig te kijken. De behulpzame man tekent een huisje op de grond en gebaart dat we de auto op de fiets naar het huis van de chauffeur moeten volgen.

Daar gaan we het halve dorp weer door en bij het huis worden we naar binnen geleid. We krijgen lauwe zoute thee (raar!) en een bakje noodle soep (ook lauw maar wel even lekker), terwijl de chauffeur druk aan het bellen is. Wat we begrijpen is dat hij een dakdrager probeert te regelen.

Eindelijk op weg?

Na een hele tijd weer naar buiten en ja hoor, daar komt een auto met dakdrager. Met veel zorg worden de fietsen op het dak gebonden, maar als we de fietstassen in de auto willen doen worden we gestopt. Er moet eerst nog een band gewisseld.

Vervolgens lijken we nog drie keer het dorp rond te hobbelen: benzine halen, de man wiens auto geleend is weer oppikken, geld brengen naar de garage waar de nieuwe band waarschijnlijk vandaan kwam, wat eten en drinken kopen en dan eindelijk naar het asfalt. 3 uur nadat we op zoek gingen naar vervoer, gaan we eindelijk op weg naar Ulaanbaatar.

Er wordt uiterst keurig, rustig en voorzichtig gereden. Zonder alcohol en iedere 50km wisselen de chauffeurs.Als er schade aan de fietsen is, zal het niet door het rijden zijn. Hooguit van het extra stevig vastbinden, ik hoop dat ze de wielen niet krom hebben getrokken!

Er wordt uitgebreid gedeeld in het eten, redelijk bizar om een handje vlees toegestopt te krijgen. We herkennen verschillende punten waar we op de heenweg ook geweest zijn. En we zijn blij dat we het niet nog een keer fietsen.

Toch nog fietsen

Op een gegeven moment is er wat onrust na een telefoontje. Jurjan krijgt de telefoon in zijn handen geduwd en krijgt een Engels sprekende dame aan de telefoon. Er is iets over wegafzettingen In Ulaanbaatar en dat we dus niet helemaal afgezet kunnen worden waar we willen zijn.

We proberen op internet te zoeken naar een reden en waar de afzetting dan zou zijn, maar vinden niks. Dan maar vragen in de fieters Whatsapp groep, daar kan iemand ons vertellen dat Putin in Ulaanbaatar is en dat er daarom van alles is afgezet. Maar het wordt maar niet duidelijk hoe ver we wel gaan komen. We kijken steeds op de kaart, hopend dichter en dichter bij onze bestemming te komen. Want juist het laatste stuk is het vervelendst om te moeten fietsen!

Op een voor ons redelijk willekeurig ogende plek worden we gedropt. Nog 9km vieze stinkende hectische weg te gaan op de fiets. We zien uiteindelijk eigenlijk helemaal geen roadblock. Maar we weten ons veilig tussen de auto’s en doodenge bussen heen te manoeuvreren.

Terug in Ulaanbaatar

Een stukje later dan gepland komen we in ons paleisje aan. We hebben een heerlijke airbnb gevonden, goedkoper dan het hostel en met de beste douche die we in Mongolië tegen zijn gekomen.

Vanavond hebben we weer met Lu en Nicolas afgesproken, in een veganistisch restaurant. Bij Luna Blanca is het heerlijk eten. We betalen voor vier mensen minder dan in Nederland voor 1 persoon. Lu is helaas niet helemaal lekker dus die eet bijna niets en zij gaat ook niet mee als wij nog even wat lokale biertjes gaan drinken.

lees verder: dag 27