dag 17 datum za 24-08-19 van/naar Jargalant – wildkampeerplek km fietsen 72km verblijf wildkamperen (47°11′36.13″N 98°45′11.61″E) De starende baas Het was geen geweldige nacht, maar het opstaan is relaxt, er is een waterkoker voor thee en we maken onze ontbijtjes aan een tafel. Terwijl we rustig zitten te eten, komt de baas weer langs. Hij zegt boe noch bah, en met zijn armen over elkaar gaat ie ons aan zitten staren. We worden er licht zenuwachtig van. Met Google Translate laat ik hem weten dat we nog een uurtje nodig hebben voor ontbijt en inpakken. De hoop dat hij ons dan even met rust laat is ongegrond. Hij knikt een keer en staart stoïcijns verder. Als we vertrekken is hij opeens duidelijk geïnteresseerd in onze fietsen en optuiging. De stugheid is denk ik puur een gevolg van de ongemakkelijkheid van de taalbarrière. De starende baas staart nog even verder. Dat wordt een uitdaging om over te steken. Water aanvullen. Lu en Nicolas moeten hierbij de fietsen neerleggen. Ze zijn regelmatig jaloers op onze standaard. Geen brug Vrijwel meteen buiten het dorp hebben we een lastige rivieroversteek. De bruggen zijn blijkbaar op, en het is te diep om te fietsen en zelfs lopend is de oversteek een uitdaging. Toch maar de tassen van de fiets, dat betekent wel vaker op en neer door het ijskoude water. Maar we warmen snel weer op in het heerlijke weer. We beginnen met een hele geleidelijke klim van 20km. De stijging is het probleem niet, de ondergrond wel. De bekende opties van ballenbak vol keien, wasbord en los zand maken het weer vermoeiend. We zijn dus ook blij als we redelijk snel weer een dorpje op de route hebben. We kopen allerlei fietssnacks en drinken en hopen op een restaurantje voor een lunch. Helaas, dat gaat ‘m niet worden, maar een van de winkeltjes verkoopt pot noodles en wil wel water voor ons koken. Een jochie uit het dorp heeft een heuse fatbike, nog dikkere banden dan Lu en Nicolas. Hij fiets een stuk met ons mee, Nicholas smeert even zijn piepende ketting. Het is wel echt Yak-gebied hier. Een beetje heiig vandaag. Meestal valt ons hier op dat we zo oneindig ver scherp kunnen zien. Vlak bij een dorp, ze doen alsof het een wereldstad is. Ik denk dat deze herder een tweede paard aan het opleiden is? Vlak voor het dorp kunnen we even onder een afdakje uitrusten, meteen krijgen we bezoek. Jurjan leent zijn fiets even uit. De fiets is enigszins te groot voor hem. We verbazen ons regelmatig over de kleedjes die over de motoren heenliggen. Een Assepoester actie Het voordeel van 20km klimmen is dat er ook een afdaling is. Lu filmt terwijl wij naar beneden stuiteren. Gelukkig fiets ik achter Jur, zodat ik zie dat één van zijn schoenen uit zijn tas vliegt. We fietsen sinds de rivier op onze sandalen en die van Jur vallen bijna uit elkaar. Zonder schoenen was ie niet blij geweest! Hij heeft het zelf pas aan het einde van de lange afdaling door, dus Assepoester is maar wat blij dat ik de schoen opgepikt heb. Dan volgt er weer een lange klim, nog een keer 20km omhoog op slechte ondergrond. Een nog leger landschap dan gewoonlijk Ik denk dat we vandaag zeker 50km geen riviertjes tegenkomen. Gevolg is dat we ook uren geen gers zien, geen vee dat de velden afgraast. Er is ook vrijwel geen verkeer. De ‘weg’ is het enige wat toont dat hier mensen komen. En natuurlijk het overal aanwezige zwerfafval, maar zelfs dat is hier weinig. De leegte zou overweldigend kunnen voelen, maar we zijn met z’n vieren, hebben vervoer, onderdak, eten en water genoeg bij ons. Ik vind het prachtig, behalve die weg dan. Ik worstel en kom nauwelijks vooruit. Ondanks dat we genoeg water hebben is een kampeerplek bij een riviertje toch wel fijn, dus we buffelen vandaag langer door. Om ongeveer half acht komen we aan. Ik ben kapot, maar blij dat het gelukt is. Het is ondertussen helaas echt te koud voor een bad in de rivier. Dus we koken snel ons eten en liggen al weer vroeg in de tent, plakkerig en stinkend en heel moe. De leegste is indrukwekkend. Redelijk bizarre Ovoo Zodra je bij water bent zie je gelijk weer vee en gers. Maar weer eens oversteken. Als we de tent aan het opzetten zijn, krijgen we weer bezoek. De communicatie bestaat vooral weer uit elkaar aanstaren. lees verder: dag 18 Dit delen:Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)