dag 19

Noot bij de kaart: de navigatiefout staat heel bewust niet op dit kaartje… we willen voorkomen dat we mensen de verkeerde kant op sturen!

Bibber

Het was vannacht nog kouder dan de vorige nacht. Van de anderen begrijpen we dat hun water bevroren is tot een blok ijs! Blijkbaar is onze tent toch net iets warmer, want het onze is nog wel vloeibaar.

Mijn benen doen zeer als ik opsta. Vermoeidheid of van de kou? Ik overweeg Jurjan voor stellen om hier een rustdag te nemen en dan maar met z’n tweeën verder. Maar ik wordt voortgedreven door de gedachte aan een warme douche. Een rustdag betekent nog een dag langer wachten op een douche. Dus toch maar inpakken en wegwezen.

Hoewel het vandaag dus kouder begint, is het vrijwel windstil. In het zonnetje voelt het al snel aangenaam. Daarnaast is de weg nu ook grotendeels goed, dus na het gevecht van gister is het een aangename ontwikkeling.

Een soort vaste ranch in plaats van gers. Het schijnt geloof ik meer en meer te gebeuren.

Een lekker zonnetje, maar niet te warm, windstil, vlak en een niet al te slecht wegoppervlak. Lekker fietsen vandaag.

Tijd voor de sandalen want dat is een flinke oversteek.

Gelukig waarschuwt Jur me al snel dat ik mijn sandalen maar aan moet houden, want daar is oversteek nummer twee.

Zelfs met gps…

Jur en ik zijn vandaag net iets eerder vertrokken, bij een dubbele rivieroversteek zien we Lu en Nicolas nog even in de verte en daarna een hele tijd niet meer. We snappen er niks van waarom ze ons maar niet inhalen, tot het kwartje valt: wij zijn verkeerd gefietst.

Zij volgen de echte gps route, wij volgen de route zoals de Belgische dames ’m gedaan hebben. Zij hebben blijkbaar een navigatiefout gemaakt, die wij klakkeloos volgen! We bekijken in een andere app de juiste route en besluiten een stukje cross country te doen om niet weer een heel stuk terug te hoeven. Dat begint heel goed, het gras is beter te fietsen dan menig weg die we gedaan hebben.

Maar dan verandert het terrein. De vlakte lijkt bezaaid met een soort reuzenmolshopen. Erover fietsen is volkomen onmogelijk, er tussendoor navigeren lukt een klein stukje, maar al snel zitten ze zo dicht op elkaar dat dat ook niet meer kan. Fiets meesleuren dan maar. En daar is het eerste watertje… de eerste van een hele reeks en aangezien er geen weg is, is er ook geen doorwaadbare plek. Je kunt erdoor, maar regelmatig is het wegzakken in de modder.

Jur zit al weer honderden meters voor me, maar ik kan zijn bandenspoor volgen, zodat ik kan zien waar hij overgestoken is en dat het daar mogelijk is. We verliezen een hoop tijd, maar kunnen er vandaag gelukkig allebei hartelijk om lachen. Ik ben helaas een sok verloren, maar ik trek een paar vieze sokken uit de fietstas om mijn moddervoeten in te steken. Zodra de schoenen weer aan zijn, springen we weer op de fiets om nu de juiste weg te volgen.

De oversteek van foute route naar de goeie begint als een prima te fietsen vlakte.

Een fikse roofvogel (ik vermoed een adelaar).

De yaks lijken wel steeds groter te worden…

Vlak na de lunch krijgen we een hele lastige oversteek. Het is flink zoeken naar een plek waar we er goed door kunnen.

Even doorscheuren

Met de goeie fietsomstandigheden kunnen we even flink snel doorfietsen, wat we dan ook doen. We kunnen regelmatig zelfs boven de 25km/u fietsen! Heerlijk gewoon.

We hadden weer een lunch in een dorp op de planning en hopen de anderen daar te kunnen laten weten dat we oké zijn. Zodra we kilometers in de verte Khangai zien liggen, check ik of we internet hebben. Ja! Ik kan een Whatsapp sturen naar Lu. Ze kunnen ons naar het enige restaurantje sturen, waar zij net klaar zijn als wij aankomen. We eten de enige optie: gefrituurde broodjes met vleesvulling en melkthee. We doen nog snel wat boodschappen en gaan met zijn vieren weer verder. Wij blijken minder kilometers op de teller te hebben, dus we hebben blijkbaar de kortere route genomen… maar soms is om dus sneller.

De dag en weg blijven ideaal die middag, dus we schieten lekker op. We rijden weer tot uur of 18.00 maar dat is nu niet erg. Wat een heerlijke dag vandaag.

Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Jurjan weet vandaag nog wat te verliezen: zijn zonnebril. Niet dat hij het zelf doorheeft. Maar een auto komt langs ons als we even staan te genieten van het uitzicht en daar komt een hand uit met een bekende brillenkoker. Is die van jullie? Echt wel heel fijn.

Vlak voor we gaan kamperen zie ik een zeemeeuw! Ik denk haast te hallucineren, maar ik ben niet de enige die ze ziet. Ik weet dat we op weg zijn naar meren, maar we zijn hier wel heel ver van zee.

Onze bekende medeweggebruikers, schapen, geiten en een herder.

Als Nicolas later groot is wil hij denk ik herder in Mongolië worden. Zodra hij een kudde op de weg ziet begint hij extra hard te fietsen en te joelen.

Als we staan te kijken naar de yaks die de rivier oversteken komt er een auto aan, die hebben zojuist Jur’s zonnebril gevonden.

We hebben zowaar een heel klein stukje asfalt vandaag. We staan er vooral op stil, te wachten tot een herder en een stel automobilisten een kudde doodsbange schapen van de ene kant naar de andere kant van de brug gejaagd hebben.

Helemaal op het eind van de dag nog even klimmen.

lees verder: dag 20