dag 5

Are we having fun yet?

Het was een onrustige nacht, niet eens door het weer. Ik slaap slecht omdat ik erg scheef lig, hoestbuien heb, muggen om mijn hoofd zoemen, ik ondanks de washand-wasbeurt nog plak en de auto’s op de nabijgelegen weg klinken alsof ze ieder moment de tent in kunnen rijden.

Ik sta dus al licht grumpy op en dat wordt niet beter als ik mij realiseer dat mijn voorband lek is. In de buitenband kan ik geen oorzaak vinden, dus we gooien er maar gewoon een andere binnenband in. De laatste jaren hadden we zo weinig lekke banden dat de handigheid er een beetje uit is. We vertrekken dus wat later, maar we hebben geen haast, toch?

Het lijkt vandaag wat minder warm en de wind – die we vandaag tegen verwacht hadden – is wat gedraaid en komt gelukkig weer van opzij, en is een stuk minder hard. Dat zou goed moeten gaan zou je denken. Maar ik heb last van mijn rug en ga als een dweil.

Leuke ontmoeting

Boven aan een heuvel treffen we een groep mensen uit Mongolië bij de Ovoo. Ze spreken 3 woorden Engels, maar hebben een goede wil om te communiceren. We krijgen allebei een flesje water in onze handen geduwd er wordt een grote zak koekjes opengetrokken en even later een bak heerlijke noodles. We eten, drinken, gaan op de foto en proberen onze route uit te leggen op de kaart. Ze willen ons terugsturen naar de grote weg als ze horen welke kant we op willen, maar we kunnen ze duidelijk maken dat we er zo ook komen en dat dat leuker fietsen is.

Dan komt de fles Ghengiz Khan wodka te voorschijn. Het is 10.00 ’s ochtends en we beginnen net met fietsen. Maar nee is geen optie. Het lukt mij nog net om het tot één glaasje te beperken, maar Jur komt er niet onderuit: drie glaasjes moeten er gedronken worden.

De leuke ontmoeting doet me goed en na een krak in mijn rug lijkt ook dat weer even beter te gaan. Gecombineerd met een prachtige afdaling voel ik me al weer een hele pief.

Uiteraard moeten we op de foto met de Mongoolse famile met wie we zo’n leuke ontmoeting hadden.

Als ik het goed begreep waren ze moslim, maar dat houdt ze niet tegen om wodka te drinken en dat ook te offeren bij de sjamanistische Ovoo.

Als je aan het klimmen bent en je ziet een Ovoo, dan weet je dat je bovenop de heuvel bent.

En dan nu toch echt een marmot.

Een lekker ontspannen afdaling na een leuke ontmoeting. Jurjan weet ondanks drie wodka op de vroege ochtend veilig verder te fietsen.

Meer lekke banden

Tot bij de de volgende klim mijn voorband weer zompig voelt… ook deze lek. Terwijl ik de band er weer af ga halen kijkt Jur of ie bij de andere het gat kan vinden om te plakken. Maar het is zo klein, net als in deze tweede, dat we m niet kunnen vinden. Dan maar de volgende reserveband. We vinden eindelijk de oorzaak in de buitenband, het is weer zo’n metaaldraadje uit vrachtwagenbanden. Het type dat altijd mijn banden weet te vinden en nooit die van Jur.

Als we de nieuwe binnenband oppompen blijkt die sneller leeg te lopen dan wij ’m op kunnen pompen. Vers uit de doos, met een giga gat. Dan maar de laatste reserveband, want we worden ondertussen levend opgegeten door de zwermen vliegjes.

De dag gaat zo wel heel snel voorbij en na het gedoe met de band speelt ook mijn rug weer op. Geen idee waarom, zelden zo veel last van mijn rug met fietsen.

Vliegende beestjes, heel klein en heel groot

Maar de weg is goed, de omgeving mooi, de temperatuur beter te doen. Grootste probleem is dat de wind is gaan liggen waardoor stilstaan geen optie is. Een wolk van grote vliegen, kleine vliegen en minivliegjes zwermt om ons heen. Pootje badend in ons zweet gaan de kleintjes op ontdekkingstocht in onze neus, keel en oren.

Langs de weg zien we een groep van 5 of 6 gigantische gieren een kadaver schoon pikken. Helaas vliegen ze weg voor we kunnen stoppen voor een foto. Hopelijk gaan we die vaker tegenkomen, prachtig vind ik ze.

Soms een wat steiler klimmetje.

Lekker weer en mooie uitzichten vandaag.

In de loop van de middag wordt de weg vlak.

Daar waar ik de heuvels wel in mijn hoofd had, had Jurjan meer dit soort vlaktes verwacht.

Teleurstellende luxe

Later op de middag wordt de route een stuk vlakker en kunnen we nog even wat meer opschieten. Als we een hotel tegenkomen besluiten we onszelf te trakteren op wat luxe. De kamer die ze ons eerst laat zien valt boven het max bedrag dat we uit willen geven. Maar ze heeft nog een iets kleinere en we gaan ervoor. Ik verheug me op een lekkere warme douche, maar het wordt helaas een ijskoude plens.

Als we om half acht naar het restaurantje lopen, blijkt dat ondertussen dicht te zijn. Omdat het te laat is? Of misschien omdat ondertussen de stroom is uitgevallen? Dan maar even kijken of we m.b.v. water de minigaatjes in de eerste twee binnenbanden kunnen vinden. Mmm geen stroom, dus geen pomp, dus geen water meer… Ons luxe hotel wordt steeds minder luxe!

Onder ons raam horen we iemand luidruchtig overgeven. Te veel wodka? Of moeten we blij zijn dat het restaurant ondertussen gesloten is? Wij dineren in het donker met chips, hardkeks en appels.

lees verder: dag 6