dag 8

Op weg naar asfalt

Oké geslapen, op ons vlakke plekje in de niet koude nacht. Opstaan gaat moeizaam want wij ouwe luitjes zijn toch wat stijf van onze valpartijen. Maar 1 ding is duidelijk: vandaag gaat het warm worden.

De weg begint op zich slecht, oncomfortabel en vermoeiend om te fietsen, vergelijkbaar met de ripio in Patagonië, maar het is grotendeels te fietsen! Super! En na 8 km: asfalt, hoeraaa. Zelfs een windje in de rug over de lege vlakte, nu we de bergen weer uit zijn. Nog wat pot holes ontwijken, maar dit is een prima weg! Grootste probleem nu is de warmte. Het zweet loopt in mijn ogen, prikkend en verblindend.

En dan een heus dorpje, na dagen lang alleen losstaande yurts gezien te hebben. Het dorpje bestaat voornamelijk uit bijna identieke winkeltjes. Maar we kunnen in ieder geval ons brood aanvullen wat ernstig op is, een colaatje drinken en nog wat losse spulletjes kopen. Geen beleg of groente helaas.

De weg begint nog vrij slecht, maar toch echt fietsbaar!

Beetje saai, maar toch een welkome afwisseling.

Fietsontmoeting

Na Kokpek komen we een andere fietser tegen, hij is al 6 maanden onderweg, hierheen gefietst vanuit Frankfurt. Het voelt als smokkelen dat wij vanuit Frankfurt hierheen gevlogen zijn. Hij moet vandaag in Almaty zijn om een vlucht naar huis te halen. Tijd voor hem om een lift te regelen. Dat lukt hem bij de filmploeg waar we naast staan te praten.

De weg is relatief vlak, maar wel heel veel drukker dan we ondertussen gewend zijn. Als we afslaan naar Charyn canyon verwachten we weer slechte weg, maar we krijgen maagdelijk vers gelegd asfalt voorgeschoteld. Waarschijnlijk de beste weg die we deze vakantie gaan zien. En waar we verwacht hadden te klimmen gaan we naar beneden!

Charyn Canyon

We betalen entree tot het park, krijgen te horen dat we overal de tent op mogen zetten en dat we water kunnen vinden in de rivier. Maar de weg naar de rivier vinden, lukt niet echt. Maps.me leidt ons naar een doodlopende weg.

We komen daar nog wel bij een mooi uitkijkpunt, en als Jur een foto van zijn fiets voor de canyon wil maken, gooit een rukwind zijn fiets om. Stuurtas is open, want daar is net de camera uit gehaald, en oeps… daar gaat een van zijn lenzen! De canyon in. Hij is niet helemaal naar beneden en nog bereikbaar, dus terwijl ik doodsangsten uitsta, klautert Jur naar beneden om lens, met deuk, maar zonder lensdop, op te halen. Wonder boven wonder heeft ie de fikse val redelijk doorstaan en werkt ie nog.

Dan de canyon in want via de weg onder ons moeten we de rivier en de Eco-lodge bereiken. We snakken naar een warme douche en een koud biertje, dus we besluiten te kijken of we in de lodge terecht kunnen.

Maar als de weg maar blijft dalen en blijft dalen (na een belachelijke initiële afdaling) realiseren we ons dat we dat hele eind morgen ook weer op moeten. En hoe waanzinnig mooi het hier ook is, we zitten niet te wachten op weer kilometers lang duwen. Dus maar hopen dat we transport naar boven kunnen regelen morgen.

Charyn is wel behoorlijk toeristisch.

Jur zet zijn fiets toch iets te dicht bij de rand…

Op weg naar de afgrond om zijn lens op te halen.

Eenmaal beneden in de canyon is het verder makkelijk afdalen naar de rivier.

Duur en niet zo luxe

We nemen een bungalow, want een 9-persoons Yurt is nogal aan de prijs. Maar ook de bungalow slaat met een prijs van 8000 tenge per persoon een groot gat in onze tenge voorraad. Dan kunnen we niet eten en geen biertje! Ik vraag toch maar of we dollars kunnen wisselen. Dat kan, maar tegen woekerprijzen, we krijgen maar 28000 ipv 36000 voor onze 100 dollar. Maar we zijn zo toe aan een beetje luxe dat ik het toch maar accepteer.

Nou ja luxe, in de bungalow is het bed harder dan de vloer waar je bijna doorzakt. En de warme douche en het koude biertje zijn helaas een klein straaltje koud water en een lauw biertje. De ‘fresh vegetables’ op de kaart blijken een bord komkommers en tomaten te zijn. Net wat ik juist altijd niet in mijn salade wil. Maar de rest van het eten is lekker, en genoeg.

Het is nog wat langer licht hier dan eerder deze week, dus we lopen na douche, de was en het eten nog even een stukje terug de prachtige canyon in. Mijn knieën zijn best een beetje stijf, hopelijk gaat dat snel weer beter.

Ik besluit mijn innerlijke prinses op de erwt een plezier te doen, ik pomp mijn matje op en pak een eigen slaapzak ipv op een plank onder een vies dekentje te gaan liggen.

’s avonds wandelen we nog even door de prachtige canyon.

Jurjan valt een beetje weg bij die enorme rotspartijen.

lees verder: dag 9