dag 28

Met de bus de bergen in

We hebben eindelijk een site gevonden waar we in het Engels kunnen zien welke bussen waar rijden. We hadden al bedacht dat we bus 12 naar Medeo wilden nemen, maar nu ook een bus gevonden naar het beginpunt van die bus (bij Hotel Kazakhstan in de buurt). Anders was het weer metro en eerst een end lopen.

Openbaar vervoer in Almaty is krankzinnig goedkoop en voor bijna geen geld worden we naar de bergen gebracht. Een leuke rit, we zien ook veel (race)fietsers het doen, maar de weg is wel druk en weinig fietsvriendelijk. Dus wij zijn blij dat we toch maar met de bus zijn gegaan!

Verder omhoog

Dan de beslissing: verder omhoog met de kabelbaan richting Shymbulak of niet. Volgens Walking Almaty is het ‘erg duur’, maar we besluiten dat de ongeveer 8 euro pp wel te overzien is. Maar is het te doen met mijn hoogtevrees? Het is niet alsof je als het te eng wordt kunt omkeren. Ik besluit dat er maar een manier is om erachter te komen: gaan!

Het is rustig genoeg dat we een wagen voor ons alleen hebben. Hoef ik me in ieder geval niet te generen als ik het duidelijk eng vind… Maar: geen seconde spijt dat ik ingestapt ben! Ik vind het vreemd genoeg helemaal niet eng. Probleemloos kijk ik naar beneden, ga zelfs staan om foto’s te nemen. Ik geniet, niet alleen van de waanzinnig mooie uitzichten, maar ook van het feit dat ik vandaag geen hoogtevrees lijk te hebben.

Medeo (of Medeu) is een beroemde schaatsbaan in Kazakhstan. Maar daar komen we niet voor, wij komen voor de prachtige bergen.

Het blijft raar om in zo’n bakje hoog boven de grond te hangen aan een draadje… maar raarder nog is dat ik helemaal geen last heb van mijn hoogtevrees.

Langzaam maar zeker steeds minder bomen en meer sneeuw.

Panoramafoto bovenaan de kabelbaan.

Buiten het ski-seizoen, dus de ski-lift doet het niet. Maar ik denk dat ik daarin mogelijk wel last gehad zou hebben van mijn hoogtevrees.

Vreemd om het warm te hebben in een t-shirtje in de sneeuw, maar dat was wel het geval!

Hoewel het bovenop best druk is, biedt het uitzicht toch rust.

En nog verder naar boven

Als we erachter komen dat we met ons kaartje niet alleen naar het eerste station kunnen, maar nog 2 andere kabelbanen verder omhoog mogen twijfelen we geen seconde. We gaan hoger en hoger, ligt ons hostel op iets meer dan 800 meter, we gaan naar ongeveer 3200 meter.

Een dik pak sneeuw en een brandende zon wachten ons daar op. Een rare gewaarwording om door de sneeuw te stampen in een t-shirtje en ondertussen het bloedheet te hebben. Om de een of andere reden wil een groep Indiase toeristen met mij op de foto. Met hun samen, stuk voor stuk los. Ik schijn goed te kleuren bij hun rode t-shirts of zo…

Keep away of we gooien je van de berg?

Bij een van de kabelbaan tussenstations eten we op een zeer toeristische plek. Je kunt je op de foto laten zetten in traditionele kleding met een adelaar. Ik fotografeer liever de gigantische vogel los.

Tja… wat zl ik zeggen.. Auw?

Meer kabelbaan

Ik vreesde dat naar beneden misschien wel eng zou zijn, maar nee hoor ik zit alweer met een grote grijns op mijn smoel om me heen te kijken. Veel foto’s en wat duur eten en drinken later nemen we tevreden de bus weer terug naar Almaty.

Bij onze busoverstap in Almaty zelf is ook nog een kabelbaantje een heuvel op. We besluiten er nog maar wat meer geld tegenaan te gooien en ook deze te nemen. Boven is een soort pretpark, nogal cheesy, maar het is leuk om over Almaty uit te kijken, ook al is de stad bedolven in een laag smog.

Nog een kabelbaantje, nu in Almaty zelf, de Kok Tobe heuvel op.

Het uitzicht is al mooi, denk niet dat die paar meter verder omhoog in het reuzenrd veel toe zou voegen.

Ook hier kun je je hullen in traditionele outfit en met adeleaar laten fotograferen.

Uitzicht vanaf Kok Tobe over Almaty

Almaty is flink in smog gehuld.

Culturele verwarring

Tijd voor nog even een beetje uitrusten voor we de bus weer nemen nu naar de Dublin Pub, waar vanavond een salsafeestje is. Wel een beetje vreemd: twee Nederlanders die Latin dansen in een Ierse pub in Kazakhstan…

We eten er een kleine, lauwe en enigszins overpriced maaltijd, maar vermaken ons wel op het kleine dansvloertje, dat gelukkig glad genoeg is voor mijn fietsschoenen om te kunnen draaien. De live zanger begint met een echt mierzoete bachata, maar verderop krijgt ie de sfeer er gelukkig goed in.

We voelen ons wel ouwe zakken. De latin dans scene hier lijkt toch wel voornamelijk uit twintigers en misschien een enkele dertiger te bestaan. We moeten wel een beetje op tijd weer weg. De bus terug rijdt al niet meer, die stoppen hier al heel vroeg, maar de metro kunnen we gelukkig wel nog nemen als we maar een Assepoester doen. Dan maar weer een stukje lopen van de metrohalte…

Weer beneden in Almaty lopen we langs een prachtig bioscoop gebouw (de Arman).

Detail van een muur van de bioscoop

Blijkbaar gebouwd in de jaren ’60?

Daar zijn we dan als Nederlanders in een Ierse Pub in Kazakhstan om salsa, bachata en kizomba te dansen.

Jut en Jul gaan weer vroeg naar huis, voordat de metro in een pompoen verandert….

lees verder: dag 29