dag 13

Regen

Vannacht is het noodweer, blij dat we niet in onze oude tent liggen, want 100% waterdicht is die niet meer. Het lekt met name in de voortent waar alleen onze waterdichte tassen wonen, maar ik durf niet te garanderen dat we het helemaal droog gehouden hadden, zo hard klinkt het. Tevreden draai ik me nog even om in mijn warme bedje.

We vertrekken niet heel vroeg, want we gaan lekker uitgebreid ontbijten bij The Lighthouse, net om de hoek, waar we gisteren ook heerlijk hebben ontbeten. Mijn ontbijt is ongeveer 3x zo duur als mijn avondeten van gisteren. Maar de traditionele Lagman (een soort stoofpotje slash noodle soep) van gisteren was dan ook maar iets meer dan een euro.

Als we volgegeten en -gedronken op de fiets willen stappen begint het te spetteren. Koud en nat, joepie. En dan te bedenken dat het een paar dagen geleden nog boven de 30 graden was. Op de bergen in de verte ligt een vers pak sneeuw. We hijsen ons in de regenkleding en vervolgen onze route. Lekker makkelijk, want de Lighthouse ligt aan de route.

Regen, koel en vlak asfalt, dan ga je redelijk doorfietsen

Jammer dat de wolken de bergen wat verbergen.

Veel uitzicht op het verse pak sneeuw dat vannacht gevallen is, alleen erg vaag zicht.

Aankomst bij het fel blauwe meer gaat gepaard met weer wat blauwe lucht.

Paarden bij Yssik Kul.

Je zou bijna denken dat het een zee is, tot je ziet dat het aan de overkant niet alleen wolken zijn, maar ook bergen.

Stukje doorfietsen

De weg is simpel, navigeren bestaat vandaag voor minstens 90% uit de keuze rechtdoor fietsen, of stoppen. De weg glooit maar is zelden zwaar. De regen is niet al te hard. En het windje duwt ons in de rug. Het asfalt is meestal redelijk en het verkeer is te overzien. En voor je het weet heb je 65km voor de lunch gedaan.

Iets daarvoor breekt zowaar het zonnetje door en bereiken we Yssik Kul (of welke van de vele schrijfwijzes je ook wilt gebruiken). We lunchen aan het meer, in de zon, heerlijk. Maar onze pauze wordt ingekort doordat het opeens toch weer dichttrekt. Niet alleen dendert de gevoelstemperatuur van heerlijk naar kil, de wolken zien er ook heel dreigend uit. We besluiten nog een stuk door te fietsen, naar vlak voor de Fairytale Canyon. Dan kunnen we daar morgenochtend eerst heen en daarna nog een stukje fietsen.

Het is ondertussen wel duidelijk dat niet Jurjan’s ribben, maar mijn longen de beperkende factor zijn. Jur heeft zolang ie fietst weinig last, maar ik loop te hijgen en te puffen als een oude stoomlocomotief. Het helpt ook niet dat de wind ondertussen gedraaid is en we hem tegen hebben.

In het Guesthouse is plek, de kamer kost alleen net zo veel als onze luxe kamer van afgelopen nachten, maar dan inclusief ontbijt. We kunnen hier ook avondeten, maar eerst een lekker koud biertje! Met een soort ‘honesty box’ systeem. Ik word daar altijd blij van dat dat kan. Dat dat vertrouwen blijkbaar weinig beschaamd wordt.

De tafels staan al vol met tientallen bakjes koekjes, snoepjes, fruit, croutons en terwijl wij onze biertjes drinken komen er nog allerlei andere bakjes bij met compote en een soort salade of zo. Volgens mij wordt het avondeten een feestje.

lees verder: dag 14