dag 16 datum za 15-09-18 van/naar Balykchy – Kemin km fietsen 80km verblijf Hotel Kok-Oirok (42°47′26.98″N 75°41′48.02″E) Jurjan verveelt zich, terwijl ik geniet De doorzakbedden sliepen beter dan verwacht, alleen de verflucht in huis was minder. En daar gaan we op onze nieuwe route, richting Bishkek, maar eerst naar Konorchek Canyon. Vanochtend is Jur een beetje sip. Het dringt nu echt door dat we niet naar Son Kul gaan en hij vind het maar saai. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind de ochtend heerlijk. Het asfalt is glad, en ja het is een grote vierbaansweg, maar het is niet al te druk. De weg loopt rustig een klein beetje af. De weg gaat door de Boom Gorge en de bergen aan beide kanten zijn prachtig. Ik heb voor het eerst sinds tijden het gevoel dat ik niet hoef te vechten tegen mijn adem en dat ik ontspannen kan genieten van het fietsen door het prachtige land. Zonder moeite fietsen we zo’n 30km per uur. De zwaartekracht zorgt voor trapondersteuning. We zijn dan ook, ondanks een uitgebreide brunch in één van de restaurantjes langs de weg, al lekker op tijd bij de afslag naar de Canyon. De weg is breed maar voorlopig nog rustig. De weg is groots, de bergen groots. Konorchek Canyon Het is even zoeken wel pad we in moeten, maar even navragen wijst ons naar de slagboom om het spoor over te steken. We fietsen nog een klein stukje verder, maar het wordt al snel steil en we weten dat we sowieso de fietsen niet helemaal mee kunnen nemen. We parkeren de fietsen langs het weggetje en gaan met stuurtassen en een bidon water verder. Het pad houdt al snel op, maar ik had gelukkig gelezen dat het de bedoeling was om de drooggevallen rivierbedding te volgen. Jurjan denkt op een gegeven moment dat we er al zijn, maar alle rotsen om ons heen zijn blauwig groen (prachtig overigens) en de canyon waar we naar op weg zijn wordt ook wel Red Canyon genoemd. Het is grotendeels een eenvoudige hike van een km of twee. Maar af en toe moet er geklauterd worden. Zeker niet onmogelijk, sowieso niet voor Jurjan, die berggeiten-genen en hele lange benen heeft. Maar ik en mijn hoogtevrees hebben het af en toe zwaar. Vooral als ik bedenk dat ik ook weer naar beneden moet straks. Maar na ongeveer een uurtje zijn we er, en het is de moeite zeker waard. We hebben de canyon helemaal voor ons alleen, en het is groot en indrukwekkend. Ook hier plek voor commercie… Er is bij de grote weg 1 bord met Konorchek Canyon die kant op, maar dan moet je kiezen uit verschillende kleine weggetjes. Geen bewegwijzering te vinden. Navragen brengt ons uiteindelijk de goede richting op. Al snel houdt het weggetje op en moeten we de droge rivierbedding gaan volgen. Jurjan denkt dat we al in de canyon zijn, maar dit is toch echt niet de Red Canyon… De route zelf is ook al prachtig. Geen enkel probleem voor klipgeit Jurjan, voor mij ligt dat toch wat anders. En dan klauter je het laatste voormalige watervalletje op en dan zie je dit liggen…. Het mooist is het weer als er een blauwe lucht boven zit, maar helaas is dat vandaag maar heel even het geval. Prachtige rotspartijen. Deze Canyon is behoorlijk groot, en we hebben ‘m helemaal voor ons alleen. We hadden hier graag ons tentje opgezet, maar geen idee hoe we hier onze fietsen en kampeerspullen zouden moeten krijgen! Zo jammer dat de fietsen en dus de kampeerspullen niet mee konden, want ik had hier graag gekampeerd. Zonsondergang en -opgang lijken me waanzinnig hier! En ’s nachts komen potentieel de marmotten in het zicht. Maar helaas. Boven ons pakken ondertussen de wolken samen. Dat ziet er wel heel grijs uit. Regenkleding zit natuurlijk nog in de tassen op de fiets. En ergens klinkt het lopen door een rivierbedding tijdens een regenbui ook niet aanlokkelijk. We besluiten dus redelijk snel toch maar terug te keren. Op weg naar beneden komen we nog een stel tegen, hebben zij ook de canyon helemaal voor zich. En inderdaad het klauteren naar beneden is zoals ik weet enger dan naar boven. Het is echt een gevecht met mijn hoogtevrees. Zo jammer want ik vind klauteren eigenlijk ook heel leuk. Maar bij het engste stuk zit ik gewoon te janken. Op handen, voeten en vooral billen weet ik uiteindelijk veilig beneden te komen. Het was het wel waard! Verder op de grote weg Dan weer de grote weg op. Het lijkt nu een stuk drukker, maar of dat zo is, of dat het alleen maar lijkt in contrast met de stilte in de canyon, durf ik niet te zeggen. Waarschijnlijk een combinatie. Ik vind het op de weg nu ook minder. De drukte, het uitzicht wordt minder, en wat er aan uitzicht is verdwijnt in de wolken en dan komt er ook nog tegenwind. Maar de weg nodigt niet uit tot stoppen. Een heel stuk ben je opgesloten tussen verkeer en vangrail. De herrie en de uitlaatgassen nodigen ook al niet uit tot pauzes en al helemaal niet tot wildkamperen. Dus fietsen we tot aan Kemin waar we een zielloze kamer in een hotel regelen en de kookspullen alweer ingepakt laten. We eten in het restaurant ernaast, een aparte ervaring. De bediening wijst een paar plaatjes in het menu aan, waarschijnlijk mogen we daar uit kiezen. Eerst verschijnt het hoofdgerecht en als we een paar happen gegeten hebben komt ook het voorgerecht. Als we net op dreef zijn met het gelukkig weer lekkere eten wordt het felle tl-licht gedoofd en gaan er wat disco-lichtjes aan. Een paar dames van de feestelijk gedekte tafel achterin het restaurant gaan helemaal uit hun dak op de keiharde muziek. Wij kunnen ons eten niet meer zien en elkaar niet meer verstaan, maar we moeten er wel om lachen. Na een nummertje of 3 of 4 gaat de disco weer uit en gaat bruut de bak met tl weer aan. Een zielloze hotelkamer. Deze versie van de Lagman was koud en volgens mij vegetarisch. Lekker en weer heel anders dan de andere versies die we gehad hebben. En een bijzondere ervaring om het in het donker met discolichtjes te eten. lees verder: dag 17 Dit delen:Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)Klik om op Pinterest te delen (Wordt in een nieuw venster geopend)