dag 17

Een enorme rij vrachtauto’s komt (denk ik) suikerbieten afleveren om verder per trein vervoerd te gaan worden.

Een bekend beeld langs de weg: begraafplaatsen.

Vervallen beton is er uiteraard ook.

Vandaag kunnen we heerlijk wat kleinere en vooral rustiger weggetjes fietsen.

Burana toren

We ontbijten even wat bij een winkeltje schuin tegenover het rare hotel en ik ga snel nog even terug, ik ben mijn buff vergeten! Gelukkig ligt ie er nog en daar gaan we weer. Van Kemin naar Bishkek kunnen we gelukkig weer kiezen voor wat kleinere wegen. De route die we kiezen is een stuk rustiger dan gisteren.

We bezoeken de Burana toren, een mooi bouwwerk uit de 9e eeuw. Ik vind ‘m in het echt mooier dan de foto’s die ik er van gezien heb, en hij steekt prachtig af tegen de knalblauwe lucht. Jur klimt naar boven, maar de trap is steil, smal, donker en vol mensen die de andere kant op willen. Ik houd het na een paar meter klimmen toch maar voor gezien. Naast de toren zelf zijn er o.a. allerlei oude grafstenen te zien, dus we spenderen hier even wat tijd.

Gulle Kyrgyz dames

Als we naderhand onder een boom even zitten te lunchen en sip zitten na te denken over de rest van de vakantie, komen onze lunchburen aan met een brood, 6 appels, een stapel snoepjes en chocolaatjes en een bordje watermeloen. Zo schattig! En even later wordt ook het restant van hun reusachtige watermeloen aan ons gegeven. Het is zo veel dat we het niet op krijgen (en ik kan aardig watermeloen eten…).

We proberen het restant nog weer aan andere mensen te geven, maar die hoeven niet. Er zit niets anders op om het maar weg te gooien.

De Buranatoren uit de 9e eeuw is flink gerestaureerd en ziet er mooi uit tegen de weer strak blauwe lucht.

Intrigerend patroon in bakstenen.

Wat zijn de mensen hier toch gul! Vooral appels krijgen we deze vakantie veel toegestopt, maar nu ook nog brood, meloen en snoepjes!

De halve watermeloen die we krijgen, krijgen we uiteraard niet helemaal op. Het ding is gigantisch.

Enkele van de grafstenen bij de Burana toren.

Er zijn ook enkele rotsen met petroglyfen hier geplaatst.

Een zoektocht naar een overnachtingsplek

Dan toch maar weer verder. Redelijk op tijd ziet Jur een prachtig wildkampeerplekje. Een mooi stukje vlak groen gras, met een stroompje zodat we ons kunnen wassen. Aan een man die te paard zijn kudde aan het weiden is, vragen we of het oké is dat we een tent opzetten. We begrijpen dat dat prima is. We roetsjen met de fiets een paar keer het stroompje door, op zoek naar het mooiste plekje. Als we de tent bijna opgezet hebben komt er een andere man aan die ons gebaart dat het niet goed is. Waarom precies wordt niet duidelijk, maar we denken dat het iets te maken heeft met dat het niet veilig zou zijn i.v.m. junks of zo.

We hebben ons deze vakantie nog nergens onveilig gevoeld, maar we besluiten toch maar weer verder te gaan. We rijden wat zijweggetjes in, op zoek naar iets beter verhulde plekken, maar vinden geen geschikte plek. Dan toch maar weer op zoek naar een Guesthouse. Over een paar kilometer zou er één moeten zijn. Maar het lukt maar niet om deze te vinden, navragen als je de taal niet spreekt is ook een uitdaging.

Dan komt er een Amerikaanse dame naar buiten, Missy is een lerares Engels via het Peace Corps en spreekt ook Kyrgyz. Zij gaat samen met ons een een leerlinge op zoek. Wat volgt is veel heen en weer lopen en vragen. We zouden zelf al lang verder gefietst zijn naar de volgende op de kaart, maar men is zo behulpzaam! Bij één huis staat Jur op een gegeven moment met een telefoon in de hand met iemand Duits te spreken en ik met een andere telefoon met iemand in het Nederlands!

Waar het op neer komt: de Duits sprekende dame is onderweg naar het huis waar haar ouders wonen en daar is plek om te overnachten. We kunnen zelfs ook te eten krijgen. We moeten alleen even een halfuurtje of zo geduld hebben. Geen probleem, vooral omdat we gewoon al binnen mogen wachten. Terwijl ik dit type komt de vrouw inderdaad aan, ze gaat bedden voor ons opmaken, thee voor ons zetten en zorgen dat we straks een lekkere warme douche kunnen nemen.

Geen idee nog wat het gaat kosten, maar komt goed! Overnachten is tot nu toe nog niet duur geweest. Het dochtertje heeft Jurjan al geclaimd als speelmaatje. Het eten blijkt heerlijk, en daarna laat de Duits sprekende dame ons achter bij haar ouders die voor ons volkomen onverstaanbaar zijn.

Missy is een reddende engel: ze kan tolken want ze spreekt Kyrgyz en Engels.

Kinderen hebben geen taal nodig. Dit meisje is helemaal weg van Jurjan die zo leuk meespeelt.

lees verder: dag 18