dag 22

datum vr 21-09-18
van/naar Ergens langs de A2 – Uzynahash
km fietsen 98,5km
verblijf Volgens maps.me hotel Tolpar, volgens het bord op de pui de Konak inn of iets dergelijks (43°13′08.64″N 76°18′36.66″E)

Monotone tegenwind-routine

We hebben deze vakantie een hoop stille nachten gehad. Dit was er niet een van. De auto’s raasden tot diep in de nacht voort. Pas om een uur of vier werd het wat rustiger en konden we nog een paar uurtjes lekker doorslapen.

De weg vandaag is monotoon. Vlak of licht golvend, links en rechts enkel uitgestrekte vlaktes dorre gele begroeiing, met als enige afwisseling dat ze af en toe zwart geblakerd zijn, hier en daar een paar boompjes. De strook asfalt gaat van west naar oost, door en door en verder door. De wind komt recht uit het oosten, niet extreem hard, maar onophoudelijk recht in onze snufferd. Zonder af te spreken vallen we vandaag meteen in onze tegenwind-routine, zoals we die in Malawi ‘ontwikkeld’ hebben. 10 om 10 km zijn we afwisselend windvanger. Dat geeft je kleine doelen om naar toe te werken, dat houdt de moed erin, nog 2km en dan mag ik weer achter…

Mijn blik zegt het al, echt vrolijk word ik niet van deze weg.
Nee dit is niet langs de grote weg. Daar zien we nog steeds wel veel vee, maar dan met name achterin vrachtauto’s of pickups.

Vervelend verkeer

Wat ook onophoudelijk is, is de stroom auto’s en vrachtwagens die langs ons raast. De enige variatie is hoeveel afstand ze willen en kunnen houden, en hoe hard ze vinden dat ze moeten gaan. Door de tegenwind hoor je de van achter komende auto’s soms vrij laat en voor je het weet dendert er weer een vrachtwagen vlak langs je. Als ze kunnen houden ze meestal afstand. Maar als er op de tegenliggende baan ook een vrachtwagen zit, dan kunnen ze niet veel meer dan jou het grind naast de weg injagen.

Doodvermoeiend fietsen dit, en we zijn dan ook blij als we na 90 km afslaan richting een dorp / stadje waar een aantal hotels moeten zijn. Het is dan wel weer lichtjes klimmen, maar het asfalt is glad, de wind is voor het eerst vandaag niet meer tegen en het verkeer is nog wel druk, maar rijdt hier een stuk minder hard.

We kiezen een willekeurig hotelletje en kijken of ze ons aan een kamer willen helpen. De dame spreekt geen woord Engels of Duits en heeft weinig tot geen geduld voor Google Translate, maar het lukt ons een kamer te regelen, met tweepersoonsbed (lees: plankje, wellicht vanavond maar weer matje opblazen) en eigen wc en heeeerlijke douche.

lees verder: dag 23