dag 21

Mora mora!!

Vandaag maar eens naar Andasibe, naar het Mantadia National Park om de indri indri te gaan bekijken. En hoe gaan we daar heen, je raad het al, met ons ‘favoriete’ vervoersmiddel de taxi brousse. Maar goed, deze keer geen fietsen mee, en alleen een cameratas en wat water en proviand en zowaar redelijke beenruimte. Dus minder stress. Toch?

Dat zou je denken, maar we gaan de bergen in, en er valt wat regen, en de banden zijn antiek, en de chauffeur heeft haast… In een scherpe bocht verliezen de banden alle grip op de natte weg. Het busje raakt in een spin, draait, draait, draait een paar keer rond en eindigt met zijn kont vlak boven een afgrond. Mijn hart zit in mijn keel, mijn nagels hebben zich in de stoel voor mij gegraven en ik moet echt even bijkomen van het gevoel dat dit niet alleen het eind van de vakantie betekent, maar ook van ons leven.

Maar aangezien ik dit type, begrijp je dat we het overleefd hebben, en zelfs met niet meer dan de schrik. De oma die met haar twee kleinkinderen in de stoel achter ons zit scheldt de chauffeur de huid vol. Hij zit alleen wat schaapachtig te grinniken en rijdt gewoon weer verder.

De rest van de rit zit ik met mijn handen aan de stoel voor me vastgeplakt, en bij iedere bocht die de chauffeur nog steeds in volle vaart neemt, vertel ik Jur dat ik van ‘m houdt, want je weet maar nooit of dat niet de laatste keer is dat ik hem dat kan vertellen. Eén van de kleine kinderen achter ons heeft het duidelijk ook niet naar zijn zin. In iedere bocht roept ie de chauffeur op om toch vooral ‘mora mora’ te rijden (langzaam, relaxed, een zeer belangrijke uitdrukking in Madagascar). Ik ben het hartgrondig met hem eens!

Een bijzondere ontmoeting

We komen zonder kleerscheuren aan en regelen een gids om het park in te gaan. Voor we ook maar 5 meter van het kantoortje vandaan zijn, wijst de gids ons al op een kameleon en een slang. We worden door het prachtige park geleid en na een uurtje lopen zien we hoog boven ons de grote lemuren waar we vooral voor gekomen zijn. De indri indri zien er extreem knuffelbaar uit, maar het is lastig om ze te zien, ze zitten bovenin de hoogste bomen. Maar de gidsen zijn ingesteld op de toeristen en weten dat ze een bos jonge takjes met de lekkerste blaadjes mee moeten nemen.

Meteen bij de entree wijst onze gids ons al op deze kameleon

geen idee wat voor vogeltje dit is.

piekeboe! We zien wat keren van dit soort beestjes in de agaves.

Planten groeien niet per se op de grond, maar ook heel veel op de bomen.

Grote knuffelaap.

De jonge indri heeft er geen enkel probleem mee om heel lang voor ons te poseren.

Waterlelies kom je ook echt overal ter wereld tegen, maar ze blijven mooi.

Hertshoorn

lekker slapende slang

Blue tailed gecko

Al snel komt er een jonge indri naar beneden om zich te goed te doen aan deze makkelijke snack. Op nog geen meter afstand van ons zit ie heerlijk te smakken en laat ie zich uitgebreid fotograferen en filmen. Ik vind het een bijna magische ervaring. Zeer rustgevend na onze enerverende reis hier naartoe.

Meer taxi brousse stress

Als aan het begin van de middag onze tour erop zit, wordt het weer zoeken naar vervoer terug. We worden naar een dorpje in de buurt gestuurd, waar we inderdaad weer een taxi brousse kunnen regelen. We moeten alleen even geduld hebben tot er genoeg mensen zijn en het busje volgeboekt is. Een paar uur later vertrekken we, gelukkig met een stuk fijnere chauffeur. De rit verloopt ontspannen en we verwachten voor het donker weer terug te zijn in Tana.

Maar dan stopt de taxi brousse, voor ons staat het verkeer helemaal vast. Dat zijn we nog niet eerder tegengekomen buiten de hoofdstad. Er wordt geïnformeerd en wat blijkt: er is een ongeluk gebeurd met een vrachtwagen die gevaarlijke stoffen vervoert. Voorlopig zal de weg afgesloten blijven.

Onze chauffeur weet raad, hij keert om en met nog enkele andere busjes achter ons aan rijden we een dirt road in. Een hele beroerde, smal, vol gaten en regelmatig scheef, heel scheef aflopend. Het busje hangt regelmatig schuin en door het raam kijk ik de afgrond in. Niet waar ik op zat te wachten. Het busje heeft weer een lading bagage bovenop, dus in mijn gedachten zijn we vreselijk topzwaar en kunnen we ieder moment omvallen.

We gaan niet hard, veelal op loopsnelheid, vooral als alle heren gevraagd wordt uit te stappen om te gaan lopen. Ik mag blijven zitten terwijl Jur achter het busje aan loopt. Maar mijn hoogtevrees vraagt zich af of ik niet liever me bij Jur had gevoegd. In dit tempo komen we dus niet voor het donker terug in Tana, maar ze weten ons gelukkig weer veilig ’thuis’ te brengen.

Taxi brousse, mijn waardering voor deze vorm van openbaar vervoer is er niet beter op geworden na vandaag!

Uitzicht vanuit de taxi brousse

Stapvoets in kolonne op zoek naar een alternatieve route.

lees verder: dag 22