dag 15

Even paniek

Als we opstaan is het even schrikken. Waar zijn onze fietsen gebleven? Ze staan niet waar we ze (op slot) achtergelaten hebben! Maar daar is de zoon al, die laat ons snel zien waar hij ze neergezet heeft: veilig binnen in een gangetje gezet. We hangen de tassen weer op de fietsen voor een kort stukje fietsen vandaag. De buurtkinderen komen weer aangestroomd om ons gedag te zwaaien.

Het was niet bepaald de meest comfortabele nacht, maar het zal wel in mijn geheugen gegrift worden als een van de leukste overnachtingsplekken waar ik ooit geweest ben.

Droog

Het landschap waar we door fietsen ziet er droog uit. Het asfalt van de weg snijdt zich door een leegte met vergeeld gras en wat bomen, waarvan veel kaal. Als we even pauze houden komt een man met zijn kudde zeboes langs. Hij maakt het gebaar voor drinken. Het lijkt erop dat ie al uren zonder drinken door het hete droge land gelopen heeft. We hebben genoeg water bij ons, dus bieden hem onze bidon aan. Hij hoopt dat ie de bidon mag houden, maar die hebben we toch echt nog nodig.

We zijn lekker op tijd al in Ihosy en vermaken ons met een beetje rondlopen, mensen kijken en wat samosa’s die er zowaar redelijk ingaan.

Iedereen komt nog even gedagzeggen als we weer vertrekken.

Bonte kraaien zien we heel erg veel.

De herder/cowboy die langskomt met zijn zeboekudde wil graag onze bidon houden… maar wij willen ‘m niet kwijt.

Houtskool vervoeren gebeurt met name met de fiets.

Na de bijna uitgestorven weg voelt Ihosy als een druk stadje…

Langs de weg zitten mensen met naaimachines op de stoep te werken.

lees verder: dag 16