dag 18

Taxi brousse

Vandaag terug richting ons beginpunt. We gaan niet in één dag helemaal naar Tana, ons doel is Antsirabe. Na onze vorige tocht in een taxi brousse, weten we dat we ons toch ongemakkelijk voelen als we twee plaatsen per persoon reserveren, dus dat doen we niet weer. Een ander advies was vragen of je de stoel naast de chauffeur kunt krijgen. Daar is wat meer beenruimte dus daar willen we dan graag lange slungel Jurjan plaatsen. Dus toen we gisteravond de plekken reserveerden, hebben we dat gevraagd en: ja hoor die plek is nog vrij, geen probleem!

We staan vroeg op om op de aangegeven tijd klaar te staan. Ze komen ons bij het hotel ophalen, dus dat is wel handig. Fietsen en bagage  worden op het dak gehesen en vastgebonden en daar rijden ze met al onze spullen weg. Het blijft even slikken, maar we weten: dit is normaal. Er is nu betaald door verschillende passagiers, dus dat betekent dat er geld is om benzine te gaan halen!

Passagiers stapelen

Als we toch bijna zenuwachtig dreigen te worden of ze wel weer terugkomen, zien we het het rode busje net weer aan komen rijden, ondertussen niet meer alleen met bagage op het dak, maar ook het hele busje al behoorlijk vol met mensen en nog meer bagage. We willen instappen, maar dan blijkt dat zo ons helemaal achterin willen hebben. Maar we hebben de stoel naast de chauffeur gereserveerd! Er komen allerlei redenen waarom dat niet kan, en degene met wie we de afspraak hebben gemaakt is uiteraard in geen velden of wegen te bekennen.

En het is werkelijk gewoon fysiek onmogelijk om Jurjan’s lange benen in de achterste bank te krijgen. Er wordt gezocht naar een alternatief, mensen worden in het busje heen en weer geschoven en we krijgen de stoel achter de chauffeur. Hier is een grote stoel, gelukkig meer beenruimte. Maar het is één stoel, voor ons samen… en het is zo’n 8 uur rijden. En daarnaast zit het bomvol met twee vrouwen, twee kinderen en heel veel bagage. Wat betekent dat er ook nog eens benen en tassen in onze beperkte ruimte terecht komen.

Fietsen worden bovenop de taxi brousse vakkundig vastgeknoopt.

Onze zitplaatst en onze buren.

Hel is een rood busje

We wurmen ons naast elkaar in de stoel, Jur vouwt zijn benen zo ver mogelijk omhoog tegen de deur aan om nog wat ruimte voor mij te maken, en ik zit met één bil nog net op de stoel, de rest vouw ik in ieder gaatje dat ik kan vinden. Na een hele korte tijd ben ik al helemaal verkrampt en het huilen staat me nader dan het lachen. Een onhandig schuiven en over elkaar kruipen resulteert in een marginaal betere houding. Jur met zijn benen wijd en ik er voor, net een randje stoel meepakkend en klem tegen de stoel er voor. Nog steeds uitermate oncomfortabel, maar in ieder geval niet meer scheef.

Verlossing

Na twee uur is er verlossing! Gelukkig blijkt niet iedereen helemaal naar Antsirabe te hoeven. Er stapt iemand uit, en hoera, geen nieuwe passagiers! Ik vraag of ik de leeggekomen plek mag, en ja! Ik pas daar met mijn korte beentje gelukkig wel net in. Gelukkig kunnen we zo de rest van de reis in betrekkelijk comfort doorbrengen.

Als we aan het eind van de middag uitstappen zijn we kapot en besluiten we Antsirabe verder maar te negeren en alleen een overnachtingsplek en wat te eten op te zoeken.

lees verder: dag 19