Later uitwerken met foto’s, kopjes en routekaartjes en dergelijke, maar voor wie het vast wil lezen.

Dag 1 & 2 & 3
Donderdag 12 en vrijdag 13 september 2024
Utrecht-Seoul
Vliegtuig KLM Schiphol-Incheon
Zaza backpackers

Zou het dit jaar dan eindelijk lukken? We boeken eindelijk weer de tickets naar Zuid-Korea, 4 jaar nadat we eigenlijk zouden gaan.
Fijn een rechtstreekse vlucht dus minder stress over of de fietsen wel mee komen, geen gedoe of je je aansluiting wel haalt, of juist minder hangen op vliegvelden. Alhoewel… het vliegtuig vertrekt op een tijdstip dat wel onhandig is voor de trein. Voor een mooie aansluiting zouden we in de avondspits moeten reizen, en dan mag de fiets niet mee in de trein. De keuze is dus fietsen, alternatief vervoer regelen of belachelijk ruim van te voren de trein pakken. We kiezen voor dat laatste, want fietsen betekent bezweet het vliegtuig in, en gezien het weer mogelijk ook nog met een nat regenpak.

Maar ach: Alles loopt heerlijk soepel. De trein stopt met de fietsingang voor onze neus. De conducteur is vrolijk en zeurt niet dat de bagage van de fietsen moet. Het demonteren en inpakken van de fietsen gaat zonder problemen (gelukkig had ik bij de fietsenmaker mijn trappers even los laten draaien, want toen we het zelf thuis testten, brak de steeksleutel!). We informeren wanneer we onze bagage af mogen geven, en omdat we met KLM vliegen mag dat ook belachelijk lang van te voren. Bij security hoeven niet meer alle accu’s en dergelijke los uit de tas, dus daar lopen we ook zonder problemen door. En voor we het weten zijn we klaar om te vertrekken maar moeten we nog een uur of 3-4 wachten.

We eten een onverwacht lekkere noodle soep en zodra bekend is welke gate we moeten hebben, vinden we daar een rustig plekje. Tijd voor een boekje!

Het zou natuurlijk haast raar worden als echt alles soepel loopt. Als we in de rij staan omdat boarden zou moeten starten, komt de rij maar niet op gang. Op een tv naast de rij zien we een nieuwsbericht over een ‘voorzorgslanding’ van een ander vliegtuig. Niet per se het soort bericht wat je wilt zien vlak voordat je in een vliegtuig stapt.
Ongeveer een kwartier voor we zouden moeten vertrekken krijgen we eindelijk te horen dat we zitten te wachten op een team dat een storing komt verhelpen, allemaal niks ernstigs blablabla.
Uiteindelijk vertrekken we een uur te laat. De vlucht is verder gelukkig zoals je ‘m wilt rustig en zonder ‘interesting times’.

Als we aankomen zien we een bericht van de taxi die ons komt halen. We moeten nog even op onze bagage wachten, maar die komt al snel en zonder problemen. Dat hebben we ook wel eens anders meegemaakt. Als we de aankomsthal uitkomen komt de chauffeur al naar ons toelopen. Je ziet de paniek in zijn ogen als hij de maat van de dozen ziet.
Vooraf zijn we tijden bezig geweest met het zoeken naar een oplossing voor vervoer vanaf het vliegveld.

Aankomst te laat om te gaan fietsen naar de ferry, trein mag alleen in het
weekend… De opties gingen van een vrachtwagentje waarbij we dan niet allebei mee konden reizen tot een hele dure 13 persoonsbus.
De meeste jumbo-taxi’s (minibusjes)
gaven aan te klein te zijn, maar een bedrijf verzekerde ons dat het zou gaan lukken.
Maar ondanks dat we de maten van de dozen hadden doorgegeven was het blijkbaar niet doorgedrongen hoe groot dat nou werkelijk was.
Je ziet de man zichtbaar worstelen. Nee zeggen is geen optie, maar hoe dan? Met z’n drieën puzzelen we net zo lang tot we een manier vinden om alles mee te krijgen. In een hoekje naast de dozen weet Jur nog een plekje te vinden. Ik neem plaats voorin.
Het is een lange rit, en de chauffeur ontpopt zich als een niet altijd even verstaanbare maar wel enthousiaste gids die ons van alles vertelt en aanwijst.

Bij Zaza aangekomen sjorren we de boel er weer uit, betalen de man wat extra voor al het extra werk en checken onszelf in met de uitgebreide handleiding die buiten aan de deur geplakt zit.
De fietsdozen de trappen op naar onze kleine kamer op de 3e verdieping sjouwen is weinig aanlokkelijk. Na Whatsapp overleg mogen we ze in de lounge neerzetten.
Tussen de buien door eten we ergens een pittige koreaanse maaltijd.
In het vliegtuig waren de opvliegers zowaar achterwege gebleven. Maar op deze warme vochtige avond doen we een wedstrijdje wie het hardst kan zweten van het hete eten.

Al vroeg het bed in, in Nederland is het nog middag maar toch vallen we al snel in slaap. Na een lange nachtrust worden we toch met behoorlijke jetlag wakker. Opstaan terwijl je brein zegt dat het 3 uur ‘s nachts is, blijft uitdagend.

Voordat we ze fietsen in elkaar gaan zetten toch maar even wachten tot het brein zegt dat het wakker is. Eerst maar eens op zoek naar wat spiritus. Echte brandspiritus is een uitdaging, maar 83% ontsmettingsalcohol brandt hopelijk goed genoeg.

We lopen ook langs diverse supermarktjes om te kijken of we wat brood en beleg kunnen regelen voor onderweg. Maar de supermarkten lijken wel alleen maar snoekjes, koekjes, chips, pot noodles en frisdrank te verkopen. Alles driedubbel verpakt in plastic en folie. Geen vers ingrediënt in zicht. Geen idee nog waar de koreanen ‘echt’ eten kopen. Koken ze nooit zelf?
We komen diverse bakkers tegen, maar hier ook met name zoete broodjes en hartige hapjes. Of als je mazzel hebt cakig fluffy witbrood. We vinden een noten-vruchten-broodje wat er goed eetbaar uit ziet en betalen er de hoofdprijs voor.
In de 7-11 vinden we nog wat rijstdriehoekjes voor het ontbijt, het enige echte eten wat ruim verkrijgbaar is.
Ik ben benieuwd. We zullen de komende weken ongetwijfeld vooral uit eten gaan.

De fietsen weer monteren gaat vrijwel net zo stressvrij als ze inpakken.
De fietsdozen mogen (weliswaar opgevouwen) opgeslagen bij het hostel.
Helaas konden we de laatste nacht niet bij hen reserveren, maar toch: als we wel iets in de buurt kunnen reserveren dan kunnen we de dozen dus daar ophalen!

We lopen nog wat rond door Seoul, vooral een stuk langs de Cheonggyecheon stream, een riviertje met rustige groene wandelpaden. Maar zelfs als we even in de schaduw, langs het water naar een niet onverdienstelijke pianiste zitten te luisteren, gutst het zweet van onze hoofden.
Seoul is momenteel warm en vochtig. Benieuwd hoe het fietsrn morgen gaat.

We eten vandaag bij de Vegan Kitchen, een vegan restaurant op een paar meter struikelen van ons hostel. Dat is maar goed ook, want naast een hoop eten bestellen we ook onze eerste soju. Aangezien het maar zo’n €5 per fles is, denken we dat het hele kleine flesjes zijn. Maar de flesjes zijn flink 350 of 375 ml), en met een percentage van 16 en 16,5% gelukkig niet de allersterkste soju. Ondanks dat we veel eten van allerlei heerlijke gerechtjes (favorieten zijn de kimchi fried rice en de fried dumplings) komen we aardig teut naar buiten rollen.
Overigens zonder bediend te zijn door de robot! We zaten denk ik te dicht bij de keuken.

Zondag 15 september
Soeul – Yangsu-ri
51 km
블루힐파크(여관) (Blue Hill Hotel)

Mijn lichaam is best bereid om mee te doen met de Koreaanse tijdzone, maar mijn brein zegt: bekijk het , dis is prime time, tijd om creatief van de hak op de tak te springen. Slapen? Dat doe je maar op een ander tijdstip. Pas om een uur of 3 val ik in slaap.

Dus met jetlag, een kater en slaaptekort stap ik op de fiets, om mijn best te gaan doen een zonnesteek aan het rijtje toe te voegen.

We doen er bijna 2 uur over om bij de Han rivier te komen. Mocht iemand ooit onze gpx tracks gebruiken, dan zou ik willen aanraden om voor dat stuk zelf op zoek te gaan naar een betere route. Het eerste stuk wat we zelf hebben uitgezocht was wel op erg drukke wegen, maar uiteindelijk goed te doen. Als we vervolgens een stuk route van iemand anders volgen richting de rivier memen we kleinere weggetjes, maar die gaan heftig op en neer en memen zelfs een lange steile trap naar beneden. We zien vanaf daar geen andere optie en drukken de handremmen maar stevig in. Een deel van de trap heeft wel een helling voor de fiets, maar die is steil en voor ons aan de verkeerde kant. We benutten ’m wel waar mogelijk en stuiteren waar er geen helling us. Al heel snel komt een hele lieve Koreaanse dame me helpen, geen idee of ze nou veel doet, maar het voelt wel veilig dat er iemand is om me te helpen mocht de fiets me ontsnappen. Eindelijk beneden aangekomen loopt het zweet letterlijk in straaltjes van ons af. Ik ben al op en we hebben nog maar een paar kilometer gedaan.

We zijn echt blij als het duidelijk is dat we het cross country bicycle path bereikt hebben. Tijd en plek voor onze eerste pauze van de dag, ook al hebben we er pas 12 km op zitten!

Het is druk op het fietspad, het is weekend en ook nog eens het weekend voor Chuseok, of Koreaans Thanksgiving.
We zien dat lang niet iedereen hier een helm draagt en we besluiten de onze achterop te binden en te vervangen door pet of buff tegen de zon.
Het pad loopt langs de rivier en is redelijk vlak, maar de klimmetjes die er af en toe zijn, zijn best pittig met bepakte fietsen in de volle zon. Er staat gelukkig een windje, maar helaas hebben we ‘m tegen.
Ik voel me een dweil, ik ga voor geen meter. Om de paar kilometer wil ik een pauze in de schaduw. Opschieten doet het zo dus niet.

Tijdens een van die pauzes krijgen we heerlijke rice cakes, traditionele lekkernij voor Chuseok, van een Koreaanse dame die ook in de schaduw pauzeert. Ze wacht op haar man, zij vind het toch echt te warm om te fietsen. Het is blijkbaar ongebruikelijk warm voor de tijd van het jaar.

Als we wat afkoelen met een ijsje in een café met airco besluiten we er maar een korte dag van te maken. Online vind ik een fietsvriendelijk betaalbaar hotelletje niet ver van de route.
De eigenaar spreekt eigenlijk geen engels, maar met een paar woorden lukt het ons een kamer voor ons te bemachtigen en een plek binnen voor de fietsen.

Ik neem een koude douche en koel verder af bij de airco. We vallen allebei ‘s middags eigenlijk al in slaap. Als dat maar niet ten koste gaat van de nacht…

We doen wat boodschappen en zijn blij een supermarkt te treffen waar ze echt eten verkopen. Wij kopen er alleen wat beleg, maar het doet me goed te zien dat het wel degelijk mogelijk is om verse groenten en fruit te kopen en niet allleen koekjes, snoepjes en pot noodles.

‘s Avonds prikken we een restaurantje gebaseerd op wat er lekker uitziet op de foto’s in recenties. Daar moeten we het doen met een Koreaanse kaart, maar de foto vertaal app doet wonderen en we kiezen iets wat wel lekker klinkt. Voor nog geen €13 per persoon wordt de hele tafel volgezet met gerechtjes en bijgerechtjes. De bediening vertrouwt blijkbaar niet dat die rare toeristen zich zelf kunnen redden, dus we hebben onze eigen privé chef die het barbecueen voor ons doet.
Mijn hemel wat een lekker eten!!!
Het belooft weer een zeer smakelijke vakantie te worden.

Mijn lijf wil vandaag weer vroeg slapen. Hopelijk werkt mijn brein vannacht wat beter mee.

Maandag 16 september
Yangsu-ri – Jocheon-ri
89 km
Camp202
37°06′30.93″N 127°48′40.82″E

Mijn brein heeft de memo blijkbaar doorgekregen dat we in een andere tijdzone zitten. En ik slaap goed! Ik wordt uiteraard nog een paar keer wakker door een opvlieger waar de airco niet tegen opgewassen is, maar daarna val ik steeds weer snel in slaap.

De dag begint goed, we hebben regelmatig schaduw van bomen of zelfs van heerlijk koele tunneltjes. Het fietspad is relaxt en rustiger dan gisteren, de omgeving wordt mooier en ik heb het naar mijn zin.

Als de temperatuur’s middags begint op te lopen naar boven de 30 graden verdwijnt helaas ook onze schaduw. In de zon loopt de temperatuur zelfs op tot een graad of 40. Tel daar de hoge vochtigheidsgraad bij op en je weet dat het zweet aan alle kanten van ons afloopt en bij mij het drama begint te borrelen.

Het duurt niet lang voordat de afkoel-pauzes langer worden dan de stukken fietsen. Het ijs en de gekoelde drankjes zijn niet aan te slepen. Cafeetjes met airco of ventilator zijn er gelukkig redelijk wat, maar we zitten op een stuk met niet zo veel overnachtingsmogelijkheden. We vinden op de kaart een motel die op een behapbare afstand ligt en rede lijk op mijn tandvlees komen we aan. Bij de onbemande receprie hamgt echter een briefje. In het Koreaans, maar ik voel de bui al hangen. Met de vertaalapp scannen we het briefje, en ja hoor geen kamers meer vrij.

Ik stort bijna in, maar er zit niks anders op: verder fietsen. Het volgende hotel is zo’n 20km verder, iets eerder zit een camping en wie weet vinden we een plekje aan de rivier.

Dat laatste lukt niet, maar camp202 heeft nog 1 plekje vrij. Het is denk ik de duurste camping ooit, 60.000 win (zo’n €60) voor een paar vierkante meter grind waar je eigenlijk met goed fatsoen geen haring in krijgt. 1,5x zo duur als onze fijne hotelkamer van gisteren!

We betalen toch maar (cash, want creditcard kost nog eens 10% extra) want ik wil echt niet verder.
De dame van de camping is wel vreselijk aardig, we krijgen een flesje makgeolli (lekker!) als welkomsdrankje, ze leent ons een paar geschikte haringen en we mogen stoelen lenen waarop we kunnen genieten van het beste uitzicht tot nu toe, dat dan weer wel.

Ik neem heerlijk een koude douche, maar afdrogen schiet niet op: je wordt net zo snel weer zeiknat van het zweet. We improviseren een maaltijd en zijn zelf een maaltijd voor de lokale muggen.

Benieuwd hoe het vannacht slaapt zonder airco of andere verkoeling.

Dinsdag 17 september
Jocheon-ri – Oncheon-ri
55km
Suanbo Saipan Hot Spring Hotel
36°50′47″N 127°59′16.62″E

Vannacht kwam de temperatuur niet onder de 25°, er was geen zuchtje wind en in een tent wordthet best snel warm. De ‘nieuwe’ extra lichtgewicht tent heeft wel als voordeel dat ie aan twee kanten open kan, maar zelf met alles zo ver mogelijk open (muggen op de koop toe) duurt het tot een uur of drie tot het ver genoeg is afgekoeld om in slaap te vallen. Om half zeven zweten we alweer naar buiten.
Het belooft weer een zeer warme dag te worden.

Ik ga vandaag weer als een dweil. De hitte vliegt me aan, ik kan drinken wat ik wil, maar ik raak oververhit, misselijk en al snel wordt duidelijk dat het toch maar weer een korte dag moet worden.
Einde van de week schijnt het koeler te worden. We gaan het zien!

We rijden vandaag hele stukken over een soort zwevend houten fietspad, boven een afgrond, en met ernstig behoefte aan onderhoud.
Ik vraag me af of mijn hoogtevrees ook bijdraagt aan mijn misselijkheid.

Op een gegeven moment wordt onze weg versperd door een gigantische wegafzetting. Als we goed kijken zien we ook waarom. Er is een gigantische berg stenen op de weg. Vermoedelijk een aardverschuiving! We werpen een blik, kunnen we er wellicht langs via het naastgelegen voetpad. Het antwoord is snel duidelijk: nee, met geen mogelijkheid.
De enige alternatieve route die we zien is over een grote drukke weg. Met tegenzin, maar doen we dit toch maar. Gelukkig meer heuvel af dan op en de Koreanen rijden tot nu toe heel sociaal. Een grote bus dendert wel heel dicht langs, maar dat is uiteindelijk het enige enge momentje.

Als duidelijk is dat in een stad redelijk in de buurt een flinke lading hotels zit, laat ik weten dat dat is waar ik wil stoppen. Een paar kilometer ervoor doen we een late, uitgebreide en heerlijke lunch. Waar ik hier vooral zo blij van wordt is de grote hoeveelheid heerlijke bijgerechtjes die je vrijwel overal bij krijkt. Naast de verwachte kimchi allerlei uiteenlopende gerechtjes, veelal groentes, veelal pittig, vrijwel allemaal extreem lekker.

We zoeken een hotel uit, en verwarren deze per ongeluk met een hotel met een erg lijkende naam.
Als we daar staan te wachten voor de receptie zien we de prijslijst hangen, die begint bij 170.000 won en loopt op tot zo’n 600.000… terwijl we gezien hadden dat het zo’n 40.000-50.000 zou moeten kosten.
We draaien ons linea recta om, zoeken buiten uit waar het misgaat en zoeken het kleinere, goedkopere en fietsvriendelijke hotelletje op.

De airco heeft wat moeite de temperatuur naar beneden te krijgen, maar beter dan niks!

Eigenlijk nog redelijk vol van de lunch, gaan we nog maar weer uit eten, de wilde paddenstoelen hotpot komt ook weer vergezeld van 9 bijgerechten. Ik kan hier best aan wennen!

Woensdag 18 september
Oncheon-ri – Sinsan-ri
87km
Yeseu motel
(36.4104322, 128.2274293)

We hebben zo waar een hotel met ontbijt. Vrij on-koreans met toast, eitjes, jam, cornflakes en zo, maar het valt wel even goed. Het is een echt fietsershotel en zeker op het vroegste tijdstip van 7 uur zitten we inderdaad met allemaal fietsers, een Koreaan, een Amerikaans stel en een paar jonge gasten uit de UK en Oostenrijk. De Koreaan spreekt geen Engels, maar met de rest is het gezellig bijkletsen. Zij zijn allemaal op weg naar Busan om vanaf daar de ferry naar Japan te nemen. Dat schijnt wel de standaard optie te zijn. Doen wij dus niet.

Ik kom er al snel achter dat het een goed plan was om gisteren op tijd te stoppen, want we beginnen meteen met klimmen, dat had ik gisteren niet meer gered. Maar vandaag is het geen probleem. Ja hard werken en het is warm, maar ik heb goed gedlapen en: schaduw, heerlijke schaduw! Jurjan gaat uiteraard een stuk harder en hij moet boven best een tijd op me wachten, maar geheel zonder drama kom ik boven.
En na een tweetal lange klimmen volgen uiteraard ook 2 heerlijke afdalingen.

In de vroege middag worden we verrast door een auto die voor ons stopt. Een man en vrouw stappen uit en gebaren ons te stoppen. Ze openen de achterbak en halen 6 gigantische appels uit hun oogst om aan ons te geven. Zo leuk!

We eten er allebei een op en stellen gelijk de lunch uit want dat is een fikse maaltijd!
Het is meer behoefte aan pauze dan honger dat ons bij een restaurant doet stoppen. Het blijkt een Japans fugu restaurant. We zitten allebei niet op tintelende lippen te wachten, maar gelukkig hebben ze ook wat andere keuzes, dus we vermaken ons met een portie dumplings en tonkatsu. En uiteraard weer een verzameling bijgerechten waaronder kimchi, want we zijn tenslotte wel in Korea.
Ze hebben zowaar ook een Japans toilet (alleen bij de dames)! Dus heerlijk even schoonspoelen.

Dan is het bedenken: gaan we hier een hotel zoeken en maken we er weer een 50km dag van (het laatste stuk was wel weer erg zweten met minder schaduw) of gaan we er voor en gaan we verder op een stuk met weinig overnachtings opties?

Jur wil uiteraard verder, ik twijfel. De middagen zijn steeds bizar warm… maar het belooft bewolkt te zijn, mogelijk met wat lichte regen, dus we gaan ervoor. De route is prachtig en vlak en inderdaad brengen wolken, een aantrekkend windje en een niet al te zware regen wat verkoeling.

Dan op eens out of nowhere moeten we opeens krankzinnig hard gaan klimmen, met hellingen tot 25%.
Die hadden we niet aanzienkomen. We sleuren onze fietsen naar boven. Jur moet me echt helpen, alleen red ik het niet. Als ik alleen was geweest had de bagage van de fiets gemoeten en dan 2 of 3 keer lopen!

Dat trekt echt het laatste beetje energie uit mijn lijf, gelukkig is een afdaling altijd lekker, maar ook die is heel steil (18%) dus dat is remmen geblazen.

We puffen even uit bij het bicycle museum dat nog net open is.
Als we vertrekken verteld een medewerker ons dat het nog 2 uur fietsen is naar het eerstvolgende motel. Gelukkig hadden wij een motel op de kaart gevonden die iets van de route afligt, maar slechts een kilometer of 10 is.

Op dit laatste stuk gaat het steeds harder regenen, maar nog steeds geen behoefte om de regenkleding aan te doen. Als we op het punt zijn waar het motel zou moeten zijn, vinden we niks. Wat nu?? Dan komt er een Koreaan naar ons toe we maken duidelijk dat we een motel zoeken en hij gebaart naar waar het is, maar echt duidelijk wordt het niet. Dus hij haalt zijn quad bike en brengt ons naar het motel door de ondertussen stromende regen.
Daar worden we ontvangen door nog 2 schatten van mensen. Ze spreken geen Engels, maar een kamer is makkelijk genoeg te regelen, de fietsen mogen in een schuurtje en de dame helpt ons onze tassen naar de kamer te brengen. Daar belt ze met iemand die wel Engels spreekt en dan volgt het geweldige aanbod dat we naar een restaurant gebracht zullen worden en dat onze kleren gewassen kunnen worden.

De man rijdt ons een heel stuk, maar het restaurant blijkt dicht te ijn, dus hij rijdt verder en verder. Uiteindelijk vindt hij iets en laat ons daar achter, geeft zijn kaartje af zodat iemand hem kan bellen als we klaar zijn.
Met Papago communiceren we met de dame van het restaurant ‘I will bring you pork belly. I will cook it for you’ er wordt ons weer niet toevertrouwd dat we het barbecueën zelf kunnen. Overigens waarschijnlijk niet geheel onterecht. We krijgen weer een hele tafel vol heerlijke bijgerechten en een voor ons grote hoeveelheid vlees. Maar het smaakt allemaal echt weer goddelijk en kost geen drol.

Donderdag 19 september
Sinsan-ri – Hasan-ri
83km
New Grand Motel
35°52′48.52″N 128°23′50.9″E

Ik slaap minder goed dan ik gehoopt en verwacht had, maar toch gaat dit een motel zijn wat ik me zal blijven herinneren. ‘s Ochtends staat er een doos voor onze kamerdeur klaar met daarin de versgewassen en bijna droge was. Dat zal straks weer snel nat en vies worden, maar voor nu even genieten.
Als we ons aangekleed hebben, wordt er op de deur geklopt en daar staat de lieve dame weer, met een dienblad vol met een gigantisch Koreaans ontbijt. Rijst, vis, inktvis, diverse soorten vlees, pinda’s, zeewier, lotuswortel, uiteraard kimchi, daikon en nog meer…
Het is maar goed dat ik geen vegetariër meer ben, dat lijkt me uitdagend, reizend in Korea…

Vanochtend is het weer bewolkt dus dat is plezierig. Binnen een paar minuten zijn we uiteraard weer helemaal doorweekt. Met de regen van gisteren en zeker die van vannacht is de luchtvochtigheid er niet beter op geworden.
We volgen rivieren, wat het geheel relatief vlak maakt. Maar af en toe zijn er weer van die gemene klimmetjes, waarbij je in een paar meter van 0 naar 18% gaat, en van volle vaart naar stilstand. Sleep en sleur dan maar weer.

In de middag komt de zon er af en toe weer door en vandaag helaas maar weinig schaduw. Voor de lunch gaan we naar een tearoom waar we naast de ondertussen traditionele heerijke en ijskoude lemonade, vrij prijzige maar extreem lekkere wafels eten.
Terwijl Jur zijn langzaam leeglopende band wisselt blijf ik heerlijk gekoeld zitten, uiteraard met groot schuldgevoel. Daarna na de lemon-ade maar eens allebei een andere ade proberen, met wisselend succes. Grapefruit-ade lekker, kiwi-ade niet zo.

Buiten is het eigenlijk niet meer te doen, zo warm, maar de route blijft nu vooral vlak, dat scheelt iets, want dan kun je beter doorfietsen en een beetje verkoeling krijgen van de om je heen bewegende lucht. Dankbaar met iedere paar meter schaduw, elke paar minuten wolken voor de zon, zweten we verder. Het uitzicht over de rivier is wel prachtig, dat zeker. En ik trek het beter dan de eerste paar dagen. Het zal ook wat wennen.

In een laatste cafeetje voor we een motel op gaan zoeken, spreken we onder het genot van een heerlijke limoen-ade, een hele tijd met een Zwitserse dame, die na 8 maanden fietsen in Europa nu net in Korea aan het fietsen was, om binnenkort naar Japan over te steken.

In het motel hebben we zowaar een kamer waar je aan 2 kanten het bed uit kunt! Ik verheug me op alweer een koude douche. Helaas wordt het water niet koud… dan maar afkoelen voor de airco.