Maandag 9 juni

Bilbao – Mundaka

Apartamentos Mundaka

We reizen weer een stukje terug richting oost naar het Udaibai National Park. 

Na de kleine misser met de airbnb (was uiteindelijk prima hoor, maar toch) verwennen we onszelf met een echt appartement, alhoewel het is wel een hotel, maar dan met een kamer met keukentje en een tafel met stoelen en hele comfortabele onderuitzakstoelen en een terras met nog een tafel en een bankje….

Wel iets duurder dan een gewone hotelkamer hier in de buurt, maar nauwelijks. We hadden blijkbaar wel een hele goeie aanbieding online, want de prijs ter plekke was zeker 1,5x zo hoog. 

We blijven maar reizen op onze mugi kaart en dus niet met de interrail. Wel blij dat we die mugi gekocht hebben overigens!

We komen ruim voor inchecktijd aan in Mundaka, dus we lopen vast naar het haventje, we nemen onderweg een drankje en een pinxto en bezoeken de officina de turismo. De dame daar is uiterst behulpzaam en vindt haar werk duidelijk leuk. 

Als we vragen naar tips voor een boottocht (omdat alles wat we vinden vanaf juli of alleen in het weekend is) krijgen we de tip om een bedrijf te bellen. Bellen, zeker in het Spaans is niet mijn hobby maar ik doe het toch maar. 

De tochten zijn op zich niet duur, maar er zijn geen andere gegadigden. Dus moeten we helaas wel voor 6 personen betalen… daar wordt het toch nog duur van, maar ach we hebben een nacht overnachting teruggekregen dus dat moet kunnen. En zo’n privé boottocht is natuurlijk wel heel relaxt. 

Het telefonisch regelen is niet heel relaxt, dus als ik toch begin te twijfelen of ik het allemaal wel goed heb, stap ik toch maar over op appen, dat gaat beter en al snel hebben we de tocht voor vandaag geregeld. 

Met prachtig weer varen we naar san juan de gaztelugatxe, voor veel mensen beter bekend als Dragonstone uit Game of Thrones. 

Het waait redelijk dus we stuiteren wat over de golven. Ik verbaas me dan ook enigszins dat we geen zwemvesten aan krijgen. 

Maar al snel laat ik dat los en is het een zeer ontspannen tocht. 

Er bestaat de kans hier dolfijnen of zelfs orka’s tegen te komen, maar die mazzel hebben we niet. 

Wel springt er niet ver van ons een tonijn even boven het water uit. Ook heel indrukwekkend. En in tegenstelling tot dolfijnen en orka’s heb ik dat nog niet eerder gezien. 

Een eiland/rotspartij voor Dragonstone vind ik eigelijk indrukwekkender dan ons uiteindelijke doel, maar mogelijk heeft dat ook te maken met hoe dichtbij we komen. 

We gaan helaas niet aan land om de meer dan 400 treden tellende trap op te gaan, of het van die kant te kunnen bekijken. 

Op de terugweg gaan we maar iets verder naar achteren in het bootje, want met tegenwind worden we behoorlijk nat gespetterd. Maar het is warm gemoeg om dat eigenlijk vooral leuk te laten zijn. 

De tocht zou 1-1,5 uur zijn, maar het is bijna 2 uur later als we terugkeren. Hoor je ons niet over klagen. 

We maken maar weer een avondeten van Pintxos en gaan weer eens nadenken over de volgende stap in de vakantie. 

Dinsdag 10 juni

Mundaka

Apartamentos Mundaka

We hebben een route bedacht om te lopen maar halverwege passen we ‘m toch aan. We hadden eerst bedacht om niet naar Gernika te lopen omdat het misschien niet de meest interessante route zou zijn, maar als we naar de route lopen die we eigelijk bedacht hebben zien we dat we al bijna halverwege Gernika zijn en de tweede helft juist mogelijk beter wordt. 

Dat klopt, zeker een deel door het moeras is echt leuk, daarna wordt het wat eentoniger, maar al met al een ontspannen wandeling. En een makkelijke wandeling want langs een vlak stuk. 

In Gernika bezoeken we het vredes museum, interessant en vooral de audiovisuele stukken over het bombardement van Gernika zijn indrukwekkend. 

‘S Avonds kopen we gewoon brood en allerlei lekkers en genieten met hapjes en een flesje van de lokale witte wijn van een rustige avond met een boekje op ons eigen luxe terras. 

Helaas jagen de vliegjes ons al snel naar binnen, maar daar hebben we dan weer comfortabele stoelen om rustig verder te genieten.

Woensdag 11 juni

Mundaka-Gautegiz

Ozollo Landetxea

Na een onrustige nacht door een irritante mug, verslaap ik me bijna nadat ik ‘m heb weten te pletten. 

We gaan vandaag niet ver, we blijven in het nationale park Urdaibai, maar dan aan de andere kant van de rivier. 

We moeten een stuk met de bus en nemen toch maar een redelijk vroege, want hij gaat tussen 12 en 17 uur een tijd niet. 

Helaas accepteert deze bus de Mugi niet, dus gelukkig hebben we contanten. 

De buschauffeur en een man voorin discussiëren uitgebreid over wanneer wij eruit moeten. Super aardig. 

Helaas verliezen we bij het uitstappen een klean kanteen bidon. 

We zijn veel te vroeg voor de checkin, maar het is geen probleem, sterker nog, de eigenaresse van de casa rural neemt uitgebreid de tijd voor ons met allerlei tips. En als ze erachter komt dat we geen auto hebben, biedt zo ons aan om ons naar een restaurant te brengen. Want? Komen we achter: eten gaat nog een lichte uitdaging worden met niet echt restaurants of winkeltjes in de buurt. 

We doen een menu del dia, en met flink volle buiken gaan we daarna naar Oma, het beschilderde bos. 

Dat zat toch al in onze planning en dit restaurant zit in de buurt. 

Het is een wandeling van een paar uur (klein uurtje heen, klein uurtje daar en klein uurtje terug naar restaurant en dan nog een paar kilometer weer naar de casa rural).

Het Oma bos is niet meer het origineel. Een aantal jaren geleden zijn de bomen blijkbaar ziek geworden en is het opnieuw gecreëerd 

https://www.bizkaia.eus/en/web/bosque-oma-basoa/the-project

Op de terugweg willen we niet helemaal langs het geasfalteerde weggetje lopen en doen we een kleine detour langs een aantal grotten die helaas niet te bezichtigen zijn. Maar het paadje zelf is zeer leuk dus dat is ook prima. 

S avonds bestaat onze maaltijd uit wortels, olijven en koekjes die we gelukkig nog overhadden van gisteren. 

We bekijken waar we verder heen willen en hebben ernstig ruzie met de Interrail app die ons via onnodige omwegen wil laten reizen. 

In Arriondas stappen over op de bus. Maar eerst een overstaptuhd van een paar uur, dus mooi de tijd voor een uitgebreide lunch. We kiezen een willekeurig barretje en eten een heerlijke lunch (vooral de met cheddar gevulde jalapeños hmmmm) en uiteindelijk 2 flessen cider. Zo geen straf om op de bus te moeten wachten. 

Maar we gaan kijken of het overmorgen gaat lukken om eindelijk reisdag 3 in te zetten

Tijdens onze lange iverstaptijd in Bilbao lukt het me om een plek midden in picos de Europa te boeken en een goede route erheen te vinden!

Donderdag 12 juni

Gautegiz

Ozollo Landetxea

Na een heerlijk ontbijt doen we nog even rustig aan. We willen naar het bird center en dat is maar iets van 1,5 km hiervandaan en helaas gaan ze pas om 11.00 uur open. 

Interessante info en vooral fijn uitkijken vanaf de observatieplek en de hoge observatie toren. 

De route die we  verder vandaag willen doen gaat juist ten noorden, dus we lopen weer terug en een end verder. 

We volgen in eerste instantie grotendeels de GR 123, maar op een bepaald punt komen we een hek tegen. Hele vreemde plek om het af te sluiten, er is geen andere optie dan er voorbij of een heel stuk terug. Het enige bordje wat er hangt is verboden voor honden. 

We zijn toch maar brutaal en knopen het hek open gaan er door en knopen het weer dicht. 

Het pad loopt een heel stuk verder om opeens soort van op te lossen. De GPS zegt dat we daar ergens rechtsaf zouden moeten en daar vinden we een gat onder prikkeldraad door. We zijn duidelijk niet de eersten die hier ‘doodlopen’. We wurmen er ons onderdoor, Jur trekt nog een gat in zijn shirt en erachter vinden we iets wat met veel fantasie door kan gaan voor een paadje. We worstelen ons door de bramen heen en uiteindelijk komen we weer op een normaal pad. De ene kant op klopt met onze GPS track, de andere kant op staat niet op onze kaart. Wellicht hadden we op de een of andere manier daar vandaan moeten komen, maar hoe dan wordt ons niet duidelijk. 

We lopen tot we rond 15.00 eindelijk bij een van de weinige restaurants zijn die we op de kaart hebben kunnen vinden en eigenlijk de enige die een beetje bereikbaar is. 

Het is een beetje vage situatie met 2 verschillende restaurants die wel bij elkaar horen met een cafe ertussen en allebei een eigen kaart. De ene serveert o.a. een soort paella’s en daar gaan we voor. 

Maar door een vreemd gesprek met de bediening gaan we opeens blijkbaar voor vis van buiten de kaart. En als ze zeggen combineer het met een voorgerecht van de kaart en we zoeken wat uit, zeggen ze opeens maar wil je niet liever asperges (ook buiten de kaart).

Nou ja asperges klinken eigenlijk wel beter dus doe maar. 

De asperges zijn heerlijk, de vis prima en het toetje (wat we wel echt zelf uitzoeken) is een overheerlijke blauwe kaas cheesecake met bosvruchten ijs. 

Als de rekening komt is het wel even schrikken; de vis was krankzinnig duur, wel 3x zo duur als voorgerecht +nagerecht+een fles cider en een fles water bij elkaar… en dat was al niet goedkoop. Nou ja, gelukkig kunnen we het lijen.

We willen niet dezelfde weg teruglopen dus we kiezen een klein paadje wat wel op de Osmand kaart maar niet op Google maps staat. 

Vrij onverwacht gaat het al snel heel steil omhoog een prachtig maar dicht bos in. Het zweet stroomt en het paadje is weer regelmatig van het type: waar is mijn machete?

Op zich vind ik dit omhoog wel okee om te doen, maar hoe hoger we klimmen hoe meer ik me realiseer dat we ook weer naar beneden moeten. 

Het probleem van een creatief brein is dat het niet alleen oplossingen kan verzinnen maar ook problemen waar ik geen oplossing voor weet. 

Doemscenario’s waarbij een van ons zijn been breekt en ik niet weet hoe je hier dan hulp krijgt en zo. 

Maar zoals wel vaker is het allemaal  minder erg dan ik verzin, niemand valt de diepte in, en de afdaling is een stuk subtieler en voor een groot deel op een pad van een paar meter breed ipv een paar centimeters. 

En dan lopen we opeens het bos uit, nog niet helemaal beneden en worden we beloond op een prachtig uitzicht. Wat een cadeautje. 

Dan is het nog maar een kilometer of twee, dat ga ik redden. Tegen een uur of 7 strompel ik, maar ik heb geen bus op hoeven zoeken wat ik op een gegeven moment dacht. 

Ik denk dat het nog geen 15 km was vandaag, maar als je het eten en het bezoek aan het bird center eraf trekt hebben we er een uur of 6 over gedaan en dan zaten er toch ook hele stukken bij waar je goed kon doorlopen. 

Vanavond maar weer eten met wat restjes chips, koekjes, wortels en appels, want een winkel zijn we nog niet tegengekomen. 

Vrijdag 13 juni

Gautegiz – Santander

Hospedaje Magallanes

Opstaan valt nog niet mee! 

Maar  we zijn mooi op tijd bij de bus, gelukkig maar want vandaag via google een ander tijdstip dan gisteren en de bus gaat een kwartier eerder dan we dachten. Mogelijk hadden we van een andere plek moeten vertrekken. 

Vandaag verlaten we Baskenland en gaan we naar Cantabrië. 

We zijn eigenlijk van plan om los picos de Europa te gaan opzoeken, maar we zien eigenlijk niet echt een geschikte optie. Er dus maar eens er goed induiken wat we wel gaan doen!

Nog niet gekeken of we er ok weer goed vandaan kimen hahaha maar dat komt vast goed. 

De trein naar Santander voor vandaag regelen is een avontuur op zich. We vragen toch maar even na of we wel met de interrail mogen, dat mag, heb je de app, ja, prima. 

We lopen naar perron 1 zoals aangegeven staat op het elektronische bord, maar worden boven weer weggestuurd naar perron 4. Met onze app komen we niet langs het poortje dus we moeten er langsgelaten worden. Boven staat toch echt een andere trein vermeld die pas na de onze gaat, dus we gaan toch nog maar even informeren. 

Blijkt dat ie gewoonlijk op perron 1 gaat maar dat er een perronwissel is. Je zou denken dat dat aan te geven moet zijn op de elektronische borden. Maar dat is blijbaar te hoogtechnisch. Doet je toch waarderen hoe goed het eigenlijk in Nederland is geregeld. 

In de trein staat de conductrice verdwaasd te kijken naar onze interrailapp. Volgens haar moeten we een kaartje hebben. Als we vertellen dat we het hadden nagevraagd op het station staat ze ons nog wat vager aan te kijken maar ze noteert op een papiertje dat we naar Santander gaan en loopt maar weer weg. 

Ik ben trouwens zeer onder de indruk van de stoelen in deze trein. Niet alleen zijn ze zeer comfortabel, maar je kunt de rugleuning omklappen zodat de stoel de en of de andere kant opwijst met een heel ingenieus systeem. 

We rijden door een zee van groen, regelmatig zie je letterlijk door de bomen het bos niet meer, de groene wanden slaan met hun takken tegen de treinramen. 

De trein gaat niet bepaald hard, we doen zo’n 3,5 uur over maar iets meer dan 100km. De bus is dan ook de snellere optie, maar ja wij willen uiteraard met de trein. 

Als het af en toe wat meer open is zien we het landschap al weer veranderen naar nog bergachtiger. 

Dan komt de conductrice weer langs, jullie moeten zometeen overstappen. Huh? Gaat deze niet naar Santender? Nee. 

We zien dat ze het aan iedereen vertelt dus blijkbaar is er iets ongebruikelijks. Iedereen stapt uit en daar komt ze weer: sorry! We gaan toch wel verder met deze trein. 

‘S Avonds willen we gaan eten bij een Senegalees restaurant, volgens hun website is het open, volgens hun bordje op de deur is het open, maar het restaurant ziet er leeg uit en de deur gaat niet open. 

Nou zijn we onderweg nog een pleintje en straatje tegengekomen met gezellige cafeetjes, dus het wordt weer hapjes met wijntjes.

Zaterdag 14 juni

Santander – Pocebos

Hotel Gargante de Cares

De kamer is warm en benauwd en helaas moet we al snel de ramen dichtdoen want ik weet niet wat de gedachte is van luidruchtige werkzaamheden ‘s nachts middenin de stad, maar er is niet doorheen te slapen. Er is een ventilator, die maakt helaas ook herrie, maar gelijkmatig dus beter te negeren. 

We hebben vandaag voor het eerst een wekker gezet want we moeten een vroege trein nemen om het allemaal geregeld te krijgen dat we naar Picos de Eurapo komen vandaag. 

Buiten is het een stuk koeler dan verwacht na de warme kamer en het regent licht. Vandaag niet zo’n probleem, want reisdag. Hopelijk is het morgen weer droog als we op paden naast afgronden gaan lopen. 

Als we op het station aankomen zien we onze trein niet op het bord staan, oh jee gaat het wel lukken dan?

Maar bij navragen blijkt dat we op een ander station moeten zijn! Gelukkig is dat maar 80 verderop en zijn we expres een half uur te vroeg gekomen. 

We moeten weer iemand vragen om ons langs de poortjes te brengen, maar dan kunnen we gelijk als eersten de trein instappen en een lekker plekje uitzoeken. 

We hebben weer een dagje slow travel voor de boeg, vooral het eerste stuk is onthaasten met een boekje in de boemel. 

We krijgen alleen weer te horen dat we een extra overstap hebben. Deze keer wel echt, in Llanes stappen we uit, wachten een minuutje of 10 en gaan in een nog kleiner treintje, formaat bus, en dan heb ik het niet over zo’n lange harmonica-bus. 

De stoelen hier zijn helaas minder comfortabel dan in de andere trein, maar iets beter dan de harde stoelen in de Euskotren. 

De regen weet weer vooral te vallen als we in de trein, in een cafe of in de bus zitten, wel jammer af en toe van het uitzicht, maar dat wordt toch steeds mooier en mooier

Ook de overstap naar de tweede bus is niet erg aansluitend, nu een uur wachten, maar eenmaal in de laatste bus weet je zeker dat het de reis- en wachttijd dubbel en dwars waard is. 

Wat een prachtige bergen!

Rond half zes zijn we in Pocebos, we checken in en er is nog ruim voldoende tijd om alvast wat rond te lopen en veel oeeeeh en aaaaah te roepen. 

Jur heeft nog een korte route gevonden naar een uitkijkpunt en die proberen we. Alleen is deze echt niet geschikt voor mijn hoogtevrees. Na een kort stukje sta ik echt bijna te huilen van frustratie maar het lukt me gewoon niet. 

Heel voorzichtig klauteren we het stukje weer terug. 

Ik hoop dat de route die we morgen willen gaan lopen wel goed gaat. 

Maar we lopen wat gewoon rond op de weg en paden rond het dorpje en ook dat is de moeite van het hier komen al waard. 

Zondag 15 juni

Poncebos

Hotel Gargante de Cares

Ik word ‘s ochtends gewoon zenuwachtig wakker. We willen vandaag de Ruta de Cares doen, een van de mooiste wandelroutes in Spanje. Maar overal lees ik dat je toch wel echte berg/wandelschoenen aan moet en dat de route niet geschikt is voor mensen met hoogtevrees. 

Daar ben ik met mijn sneakers en gisteren nog een heuse paniekaanval vanwege mijn hoogtevrees. 

Hoe gaat het zijn? Ik laat het me niet tegenhouden. Tot nu toe voelen mijn sneakers eigenlijk veiliger omdat ik meer contact heb met de grond. Zolang het maar niet gaat regenen waardoor het profiel van echte wandelschoenen van belang wordt. Het is flink bewolkt dus regen is niet uitgesloten. 

We zien 3 opties:

• 11km (of 12km volgens andere bronnen) naar Cain heen en ook weer terug
• Een deel van de route heen en terug
• Alleen de 11km heen en dan met een dure optie met 4×4 auto terug

De wandeling begint aan de kant van Poncebos met een fikse klim. Terwijl we naar boven klimmen is het zweten, we zijn eigenlijk wel blij dat de zon niet schijnt. Tijdens de rotsachtige klim zie ik niet hoe ik deze zou kunnen afdalen, laat staan aan het einde van een lange wandeling als ik al helemaal moe ben. 

Ik besluit dan eigenlijk dat ik helemaal voor de derde optie ben. 

Maar eenmaal boven wordt het pad makkelijker en makkelijker. Het grootste deel van de route is op een goed aangelegd redelijk breed pad met waanzinnige uitzichten. 

Mijn hoogtevrees besluit om me vandaag eens niet te gaan treiteren en het is genieten geblazen. 

Het is best druk op het pad maar gelukkig ook niet gillend druk. Zonder echte pauze komen we na een waanzinnig mooie wandeling aan in Cain. We nemen een uitgebreide lunch en onder ben ik zover dat ik eigenlijk ook gewoon terug wil lopen, het is te mooi om niet te doen. 

Het enige waar ik echt tegenopzie is die lange afdaling helemaal op het eind, wanneer ik weet dat ik moe ga zijn. 

In Cain zien we een klein winkeltje die wandelstokken verkoopt. 5 euro voor een mooie houten, of een tientje voor een inschuifbare metalen. We besluiten toch maar zo’n praktische inschuifbare voor mij te kopen. Het grootste stuk van de wandeling gaat ie gewoon nog in de rugzak, maar op het laatste stuk ben ik superblij dat we ‘m gekocht hebben. De meeste stukken heb ik nu voldoende aan de stok in mijn rechterhand en een rots aan mijn linkerhand. Er zijn stukken dat mijn hersenen even volkomen blokkeren, dan zie ik het gewoon niet meer, maar dan is Jurjan er als extra steun. Ik voel me af en toe echt heel stupide als anderen me gewoonweg voorbij komen huppelen. 

Maar goed, ik doe het toch maar mooi met m’n hoogtevrees. 

Beneden aangekomen ben ik volledig gesloopt maar superblij dat we het toch gedaan hebben. 

Aan het einde vand de route zak ik bijna door mijn benen en lijkt het kleine stukje naar het hotel een stuk verder dan het is. 

‘S Avonds willen we het restaurant bij een van de andere hotelletjes proberen, maar we worden streng teruggestuurd naar ons eigen hotel, waar we ons vooral voleten aan een gigantische kaasplank, voor een prijs waarvoor je het in Nederland nog niet bij de kaasboer zou kunnen kopen, laat staan in een hotel. 

Maandag 16 juni

Poncebos – Oviedo

Hotel Carreño

Ik had verwacht als een blok te slapen vannacht, maar hoewel ik heel vroeg in slaap val, is het een nacht van au wat doet alles zeer, afwisselend te warm en te koud en veel naar de wc. 

Ondanks dat sta ik eigenlijk best goed op. Vandaag schijnt de zon en de bergen zien er zo nog mooier uit. Toch ben ik er niks rouwig om dat we dit weer niet gisteren hadden. Er is nergens schaduw op het pas, de zon brandt dan ongenadig op je kop. Met dit weer had ik heen en terug niet gered. 

We lopen nog wat rond voor in ieder geval wat mooie plaatjes van de makkelijk berijkbare uitzichten. We overwegen nog even de funicular naar Burnes, maar de trein zelf gaat ondergronds en om nou 22€ te betalen voor waarschijnlijk best een mooi uitzicht maar waar je dan maar heel kort van kan genieten omdat je je bus moet halen…

We zijn overigens de enigen in de bus maar Las Arenas, wat ons verbaast want er gaan maar extreem weinig bussen. Was handiger geweest als het een klein busje was ipv zo’n grote, want de weg is smal en kronkelt flink. De chauffeur zit de halve tocht op zijn claxon, om medeweggebruikers te waarschuwen of aan te dringen nu -grumbel grumbel- eindelijk eens ruimte te maken. 

We gaan vandaag weer zo’n 4 uur doen over een afstand van rond de 100km 

Haast moet je hier niet hebben als je met het OV rijdt. Gelukkig maar dat we geen haast hebben. 

Het uitzicht uit de bussen is op zich weer mooi maar opvallend hoe hoog je eisen worden na een paar dagen Picos. 

In Oviedo spenderen we eerst een paar uur met het worstelen met de Inrerrail app. We willen graag de trein door de Pyreneeën nemen, maar de app kan de juiste trein weer niet vinden. 

Daarnaast hadden we een paar nachten Barcelona bedacht maar dat is zo krankzinnig duur momenteel dat we dat naar bij een nachtje houden zodat we allerlei dingen die we al ingevoerd hadden weer opnieuw doen. 

Als we de komende week naar tevredenheid hebben bedacht, geregeld en ingeboekt gaan we op zoek naar wat te eten. 

We komen terecht bij de sidreria recht tegenover het hotel, waar het eten lekker blijkt, de cider ook en weer spotgoedkoop, en vooral de bediening geweldig. Het is een wat oudere man die – nadat ie doorheeft dat we een beetje Spaans spreken – met lichtsnelheid hele verhalen tegen ons ophangt. We verstaan hooguit 10% maar dat kan de pret niet drukken.