Een bewogen jaar

Als ik deze nabeschouwingen schrijf (juli 2023) is er al weer bijna een jaar voorbij na de vakantie in Engeland en Wales. Voor we vertrokken was mijn vader al ziek, en wisten we niet of we de vakantie niet zouden moeten onderbreken. Gelukkig zijn we wel gegaan, mijn vader heeft het nog maanden volgehouden. In maart van dit jaar is hij helaas overleden, en geheel onverwacht tweeënhalve week daarvoor ook mijn moeder. Zware, emotionele tijden, waardoor het uitwerken van dit verslag een tijd is blijven liggen, er zijn belangrijkere zaken ten slotte! Dit jaar schiet het reizen er nog een beetje bij in. Een gepland weekje wandelen met ezeltjes in Normandië kon helaas niet doorgaan omdat Jurjan met een val tijdens de zumba zijn enkelband scheurde. Hopelijk kunnen we later dit jaar toch nog even er tussen uit. Nu dan nog maar even nagenieten van de reis van vorig jaar!

Ups and downs

De typisch Britse manier van over een heuvel heen gaan is recht omhoog, en ook dat hebben we deze vakantie weer flink meegemaakt. Ze zijn niet erg ingesteld op fietsers wat dat aangaat, dus haarspeldbochten kom je maar weinig tegen en 10-20% is geen uitzondering. Toch zijn we best een paar subtiele klimmen tegengekomen. De Never ending hill zoals ik ‘m nu maar noem is er geen van. Maar toch is dat de enige die me nu is bijgebleven als echt te zwaar. Als ik het hele verslag nalees, kom ik er vast meer tegen!

Weggetjes met heggetjes

Tijdens ons fietsvakantie ooit in Ierland ergerde ik me te pletter aan weggetjes met heggetjes. De eentonige vlakke groene wand ontneemt je namelijk het uitzicht. En het maakt het moeilijk om even ergens te stoppen, of uit te wijken voor ander verkeer.

Dit jaar zijn we ook ontelbare weggetjes met heggetjes tegengekomen. En ja, het wegnemen van het uitzicht en het niet kunnen uitwijken zijn inderdaad jammer. Maar ondertussen zie ik er ook de voordelen van. Na onze vakantie in Mongolië heb ik namelijk ook waardering opgevat voor alles wat wind vangt en schaduw biedt! Dus zolang de weggetjes met heggetjes wel regelmatig afgewisseld worden door leuke bospaadjes, promenades, single track paadjes etc dan is een weggetje met heggetje geen punt van ergernis meer.

Britten en hun honden

Britten houden van honden. Dat is wel duidelijk. Bijna iedere pub, bar etc geeft aan dat honden welkom zijn. Er staan gratis hondensnoepjes op menig bar en op de meest afgelegen plekken kun je ijsjes kopen voor je hond, en daar wordt grof geld voor neergeteld.

Net als in Duitsland valt me op dat hondeneigenaren zoveel beter op hun honden letten dan in Nederland en ze goed afgericht hebben. In Nederland moet je op gedeelde voet-fietspaden om de 5 minuten hard op de rem om geen loslopende hond voor je wielen te krijgen met een boze verwijtende blik van de niet oplettende hondeneigenaar toe. In het VK werkt dat duidelijk anders. Daar waar Nederlanders natuurlijk ook van hun honden houden, lijken ze te denken: ‘Mijn hond is geweldig en de hele wereld zal dat vinden en houdt dus rekening met mijn hond’. De Britten lijken te denken: ‘Mijn hond is geweldig en ik zal alles doen om hem veilig te houden, ik let dus op en zorg dat ie niet in het verkeer gevaar loopt’.

Meestal hoef je niet eens te bellen als je er aan komt. Ze hebben ruim van te voren door dat je er aan komt, roepen hun hond bij zich, en die luistert dan ook. Als ze het wat laat door hebben krijg je een vriendelijk en opgewekt excuus, i.p.v. een geërgerde blik van waarom moet jij hier fietsen terwijl ik hier loop. Ik vind het een verademing.

Campings

Niet iedere camping in het VK is ingesteld op tentjes. Ze zijn nogal dol op van die deprimerende sta-caravans. We waren dit jaar erg blij dat we een jaartje lid zijn geworden van de camping and caravanning club. Daarmee hadden we een stuk ruimere keus, vooral de members only sites zijn meestal echt leuke kleine campings. Als we weer die kant op gaan, doen we weer een lidmaatschap. Opzeggen is wat gedoe want dat moet per post, met je kaart terugsturen, maar ach, het was het waard!

The Queen

Wel een raar idee dat we er waren tijdens het einde van een tijdperk. Uiteindelijk hebben we weinig gemerkt van het feit dat Elisabeth overleden is. We zagen hier en daar wat herdenkingsposters hangen en dat was het wel zo’n beetje. Het scheelt ongetwijfeld dat we weg waren voor de state funeral.

Verder weet ik niet meer wat ik allemaal in de nabeschouwingen wilde schrijven… wellicht dat ik dit later nog eens aanvul als me nog wat te binnen schiet…