2013 Ecuador & Galápagos dag 7

dag 7

datum	za 20-07-2013
van – naar	Isla Isabela – Punta Espinosa (Isla Fernandina) & Urbina bay (Isla Isabela)
verblijf	The Beagle (boot)

Punta Espinoza

Fregatvogels reizen gezellig mee met de boot. Hun vleugels rijmen mooi met de lijnen van de boot.

Prachtig groene mangroves en zwarte lavarotsen

Dit eiland is een goed voorbeeld van waarom Fabrizio zei dat we zoveel leguanen zouden zien dat je het spuugzat zou worden. Overal waar je kijkt stap je bijna op ze. Maar deze kleine draken vervelen mij nooit!

Lava lizard piept boven het lava veld uit.

Tja, dat valt niet mee als je niet kunt vliegen en je wilt langs een groep leguanen. De aalscholver probeert de weg vrij te maken door een leguaan aan zijn start te trekken.

We maken vanochtend even een uitstapje van het grote zeepaard-vormige eiland Isabella en gaan naar Punta Espnosa op Isla Fernandina. We varen langs felgroene mangroves om uit te stappen op pikzwarte lavarotsen. Eenmaal weg van de mangroves is het eiland behoorlijk veel donkergrijs tot zwart en we zien de zeeleguanen pas als we bijna boven op ze staan. En dan blijken er veel te zijn. Heel veel. Ze bewegen niet veel, maar toch kan ik er gefascineerd naar blijven kijken. Ze gaan gerust bovenop elkaar staan en liggen (lekker opwarmen).

Een langslopende aalscholver komt er maar nauwelijks langs. Zo af en toe trekt ie een leguaan aan zijn staart in de hoop zo de weg vrij te maken, maar ze zijn geloof ik niet vreselijk onder de indruk.

Even verderop zien we een zeeleeuw haar jong voeren en even later horen we een hartverscheurend geroep. Het is een ander jong zeeleeuwtje op zoek naar zijn moeder. Hij heeft honger en maakt er een hoop misbaar over. Hij ziet de moeder en kind en probeert daar of ie misschien wat te eten kan krijgen, maar hij wordt vrij woest weggejaagd. Ik ga er maar van uit dat moeder zelf wat te eten zoeken is, en later haar jong weer terugvindt.

Leuk om te zien is de manier waarop aalscholvers hun partner versieren. Ze duiken het koude zeewater in om op zoek te gaan naar een indrukwekkend bosje zeewier. Hoe groter de bos zeewier, hoe meer indruk je maakt!

Zielig zeeleeuwtje is zijn moeder kwijt. Hij probeert het bij een andere zeeleeuw, maar zij heeft haar eigen jong te voeden.

Zeg het niet met bloemen maar met zeewier. De flightless cormerants hebben een heel versier-ritueel door met zo veel mogelijk zeewier aan te komen zetten.

Ze is voor hem, en zijn zeewier, gevallen.

Drijfhout

Lava cactus, volgens mij had de gids er een andere, suggestieve naam voor. Maar die weet ik niet meer, en kan ik ook niet terugvinden (vreemd genoeg) op het internet.

Weer orka’s!

Aan het eind van de wandeling zien we in zee weer een paar grote rugvinnen. We worden snel weer de dinghy ingeroepen en gaan er naartoe om weer te kijken. Opvallend hoe snel iedereen bij het roepen van ‘orka, orka , orka’ de boot in is. Vanaf nu wordt dit de truc van de bemanning om ons aan te sporen! Staan er mensen niet zo snel op? Zijn mensen traag met hun spullen pakken voor we vertrekken? Dan is het ‘Orka, orka’ orka!’ en hopla, daar is iedereen.

De orka’s schijnen dol te zijn op zeeschildpad en inderdaad denken we af en toe een kopje boven het water uit te zien steken wat een schildpad zou kunnen zijn.

Na de wandeling en de orka’s is er ook nog weer wat tijd voor een lekker stukje snorkelen (nee, niet tussen de orka’s), voor we weer terugvaren naar Isabella.

Orka, orka, orka!

Dan steek je je hoofd even boven het water uit en dan zitten daar opeens een leguaan, een blue footed boobie en een Sally Lightfoot gezellig naast elkaar

kogelvis

Orbina Bay

We hebben tot nu toe al een hoop zeeschildpadden en zeeleguanen gezien, maar vanmiddag komen de leguanen en schildpadden op het land ook aan de beurt! Nog meer prehistorisch ogende beestjes. Helaas komen we maar 1 schildpad tegen, en nog een leeg schild. Maar de term ‘reuzenschildpad’ is niet overdreven! Wat een kolos. En erg veel haast lijkt hij niet te hebben. Als we aan het eind van de wandeling weer op het zelfde plekje komen is ie geen centimeter verschoven.

Als we teruggaan naar de Beagle is het water nogal woest. Het lukt met heel veel moeite om de dinghy goed bij de boot te krijgen. Overstappen van dinghy naar Beagle is een uitdaging. Een uitdaging die helaas niet voor iedereen goed uitpakt. Een van onze Amerikaanse medereizigers breekt haar teen bij een misstap! Dat is haar al eens vaker gebeurt, en ze weet dat een teen niet gezet kan worden, dus een ziekenhuis heeft geen zin. Ze blijft daarom wel op de boot, maar zal helaas niet alles meer mee kunnen doen!