dag 15

datum vr 14-09-18
van/naar Kyzyl-Tuu – Balykchy
km fietsen 64km
verblijf Aliya (42°27′04.88″N 76°11′06.3″E)

Bah!

Falen. Ik haat het. Vanuit de grond van mijn hart en het diepst van mijn ziel. Het is de aard van het beestje. En ik hoor mijn moeder in gedachten zeggen: ‘Kan Niet leeft allang niet meer, en Wil Niet ligt ernaast’. Een stukje opvoeding wat zijn goede kanten heeft, maar wat ook bijgedragen heeft aan dat ik een strebertje met faalangst ben. Met een diepgeworteld gevoel dat wat ik ook doe, het nooit goed genoeg is.

Dat gevoel wordt vandaag flink gesterkt. Jurjan fietst rond met gekneusde ribben, maar die hoor je nergens over. Ik loop tegen een verkoudheidje aan en ben de reden dat we het waarschijnlijk mooiste stuk van onze geplande route gaan overslaan.

Keuzes

De ochtend begint goed, ik heb goed geslapen en als we opstaan is onze gastvrouw al bezig met een uitgebreid ontbijt voor ons te maken. We verlaten het gezellige plekje fietsend in de zon, die vriendelijk de koele ochtend een beetje opwarmt. Het klimmetje vanaf het riviertje is kort en dan volgt een heerlijke afdaling. Al snel zien we het meer weer verschijnen en de omgeving is prachtig.

Maar na 25km sta ik opeens, op een heel vlak stuk weg, toch weer te hijgen van benauwdheid. Als ik dat hier al heb, hoe moet dat dan als we op slechte weg naar de 3km hoogte moeten klimmen?

We hebben nog maar een kort stuk voordat we de beslissing moeten nemen: afslaan richting Kochkor om daarna naar Son Kul te gaan, of de rechtstreekse route naar Bishkek. Het is een wrede keuze en ik wil ‘m niet maken. Weer verpest ik de vakantie, voor mezelf, maar vooral voor Jurjan. Maar alle emotionele shit ten spijt, ergens weet ik dat Jurjan gelijk heeft, als ie zegt dat het hem niet verstandig lijkt. We besluiten dus nog even iets langer bij het meer te blijven en fietsen naar Balykchy.

Beetje saai in Balykchy

We vinden een overnachtingsplek vlak aan het meer, met de eerste doorzakbedden van deze vakantie. Op de kaart heet het een hotel, maar er is één kamer bij een familie in huis. De boel wordt net geschilderd, met te oude verf die stinkt en maar niet wil drogen.

Met een tas vol lunchspullen lopen we naar het strandje, waar we picknicken met brood met gesmolten kaas en gesmolten chocopasta. Ondertussen gaan we op internet kijken of onze alternatieve route nog wat interessants te bieden heeft. Op nog weer een mooie canyon na, helaas bar weinig. En aangezien de route een stuk korter is, lopen we de kans ons straks in Almaty nog een week te gaan vervelen.

Ik baal. Jurjan ook, maar die doet zijn uiterste best dat niet te tonen. We overwegen hier een dagje langer te blijven, maar het stadje is niet bijster interessant. We hebben vanmiddag het knullige regionale museumpje al doorgelopen. Een dagje met een boek aan het meer zou nog kunnen, maar dat trekt Jur niet zo aan. We gaan morgen dus maar weer op pad. Richting Konorchek Canyon.

lees verder: dag 16