dag 12

Terug naar Fianarantsoa

Ons oorspronkelijke plan was om de trein van Manakara naar Fianarantsoa te nemen. Hier hadden we goede dingen over gehoord. Helaas lukt dit niet (waarom niet weet ik niet meer, waarschijnlijk omdat de timing en onze planning niet samengaan, of wellicht is ie tijdelijk buiten gebruik). Dus we stappen over op ons back-up plan: de beruchte taxi-brousse. De volgepakte minibusjes die dienst doen als openbaar vervoer. We hebben ons van te voren al veel over gehoord en gelezen en kiezen een maatschappij uit die redelijk bekend staat (als in niet te slecht onderhouden busjes).

’s Ochtends al heel vroeg staan we op het taxi-brousse-station en regelen stoelen. We weten hoe krap die busjes kunnen zijn en Jurjan is lang. Op advies  van een of ander blog betalen we voor 4 stoelen, zodat we weten dat we in ieder geval onze benen kwijt kunnen en niet een uur of 7 dubbelgevouwen hoeven te zitten.

Inladen en wegwezen

Het duurt even maar onze bagage en fietsen worden op het dak gehesen en vastgesjord. Altijd even spannend, maar we weten dat ze hier ervaring mee hebben. En eerlijk gezegd hebben we stukken minder last van schade aan fietsen bovenop bussen en auto’s die over slechte wegen hobbelen, dan met veilig ingepakte fietsen in vliegtuigen.

Wat echt even spannend is, is als het busje wegrijdt met bagage en fietsen, maar zonder ons. We halen even heel diep adem en besluiten niet in paniek te raken. Van een vriendin die hier ook gereisd heeft weten we dat dit normaal is. Ze gaan alleen even benzine halen en komen een kwartiertje later gewoon weer terug om ons en de andere passagiers op te halen.

Het busstation is een modderig pleintje met een paar busjes, een groepje kippen en wat mensen die hun waren aan de reizigers proberen te slijten.

Achter ons is het mensen stapelen, 8 personen die allemaal ‘halve stoelen’ hebben geboekt.

Uitzicht vanuit de taxi-brousse

Ongemakken in de taxi-brousse

Lichamelijk gezien is dit de taxi-brousse rit met de minste ongemakken geweest. We hebben ruimte om te zitten en net als ik heel nodig naar de wc moet en zit te denken hoe je ook al weer zegt dat een mens geen kip is in het Malagassisch (want dat is hoe je zegt dat je moet plassen) krijgt de bus een lekke band. Iedereen wordt de bus uitgezet en alle dames rennen naar één kant van de weg om daar te hurken en hun behoefte te doen, dus daar loop ik maar achteraan.

Emotioneel is het echter wel heel ongemakkelijk. Wij hebben met z’n tweeën 4 zitplekken (een bankje dat in Nederland voor 3 personen zou gelden), maar op de rij achter ons zit 4 volwassenen en 4 kinderen op dezelfde hoeveelheid ruimte. We voelen ons vreselijk verwende rijke westerlingen. We besluiten dit een volgende keer toch maar anders te doen.

lees verder: dag 13